Met een luchtje...

Dit wordt een verhaaltje met een luchtje, want ik kon na een dag erg hard werken net niet douchen. We hadden geen water, in de douches niet en ook niet in de keuken. En het werk vandaag was heel zwaar. We hebben op het nieuw aangelegde apeneiland een oud hek verwijderd (eerst over een neergelegde trap met handen en voeten naar het eiland klimmend). Middenin de modder waarin we soms helemaal met onze laarzen weg zakten. We moesten de nieuwe volunteer Seb zelfs uitgraven, omdat hij zelf niet meer zijn laars uit de modder kon krijgen. Het was eigenlijk gewoon een rot klusje, wat toch ook wel weer leuk was, vooral de stenen in de grond om de palen in het hek te verstevigen waren zeer irritant. Het is nog niet helemaal klaar, dus morgen gaan andere vrijwilligers er mee door. Ik mag dan weer dieren doen.

We hebben namelijk nog meer vrijwilligers gekregen en dat betekent extra werk buiten de dieren. Stacey uit China en ze woont in Los Angeles, Seb (Sebastian) uit Engeland waarmee ik nu mijn kamer deel, Lizzy ook uit Engeland (9 maanden geleden getrouwd), die steeds overal haar tasje mee naar toe neemt (ook tijdens de dierenrondes) met alles erin, paspoort, geld en telefoon, ik ben nu met haar (en haar tasje) naar de stad gekomen en heb haar de supermarkt laten zien en er is een vriend van Jake gekomen, Kaji ook uit New York, maar oorspronkelijk uit Japan. Het is dus behoorlijk druk aan het worden. Aline is al weer weg gegaan (in het weekend), helaas zonder gedag te zeggen overigens...

Interessant hoe een groep soms werkt. Je ziet natuurlijk mensen naar elkaar toetrekken. Met de een heb je natuurlijk ook meer dan met de ander. Toch blijft Charlie wel de leukste hier, denk ik. Met hem heb ik nu ook een running gag (schrijf je dat zo?), als er iets gebeurt moet iemand zijn eigen straf bedenken... Het is nooit leuk als je grappen uitlegt, maar dit is soms eigenlijk erg grappig. Daar zou je bij moeten zijn, zeg maar. En we hebben bedacht wat te doen met zoveel nieuwe vrijwilligers. Het park twee keer zo groot maken of steeds per dier heen en weer lopen naar de cutting room om ze eten te geven. Dat is natuurlijk veel meer werk dan dat we alles in een keer meenemen. Verder kan ik met iedereen wel goed opschieten. Rosa kan soms een beetje zeuren over het eten (wat ik wel fantastisch vind, ehm dat eten, niet het zeuren) en de hygiëne (die inderdaad te wensen over laat, maar ja, het is een dierentuin...).

Verder even niet zo´n hele goede dag achter de rug eigenlijk. Het kan niet altijd helemaal top en geweldig zijn...Wat kleine dingetjes waar ik jullie niet mee zal vermoeien (ik heb een schep vermoord). Maar ik moet het motto, pluk de dag blijven voelen, of misschien wel zoals de Ecuadoranen leven, pluk het uur. Dat lukt ook wel, komt wel goed. Straks gaat Rosa koken met de ingrediënten die ik gisteren voor haar gekocht heb. Het is dinsdag dus dat betekent dat de volunteers koken. Het wordt ratatouille. Ik hoop dat ik genoeg voor haar gekocht heb, maar wat ze had besteld was zeker niet genoeg geweest. Ik heb er dus nog maar wat bij gehaald. Ze is het nu aan het maken, ik ben benieuwd.

Inmiddels een paar films gezien. We hebben een Dvd-speler, geen televisiezenders. Patch Adams is een leuke film and, oh nee, het is en... (lastig als je steeds in het Engels moet denken), Into the wild, die ik al kende, maar een tweede of misschien wel derde keer kan geen kwaad. Mooie film, geweldige muziek.

Zondag verder gegaan met mijn plattegrond van het park. Het is een hoop werk, maar wel leuk om te doen. Ik heb inmiddels een derde redelijk af. Kijken of ik dit weekend de rest kan doen. Ik teken hem wat groter om hem dan op een kopieerapparaat te verkleinen. Zou mooi zijn als ik als afscheid een mooie kaart kan achter laten. Maar dat duurt gelukkig nog even. Working on it...

We spelen veel spelletjes, Uno, en een ander kaartspel, Phase 10. Ik heb tot nu toe drie keer verloren, maar het is wel een leuk spel. Ik heb in Seb een schaker gevonden, en hem al twee keer verslagen. Verder zit ik middenin mijn boek over de Columbine shooting, geschreven door Tim Krabbe. Maar eerlijk gezegd is het een beetje een saai boek. Niet zo heel geweldig. Wel interessant, maar wat traag...

Een raar idee dat ik al op dag 25 ben. Als Frida vrijdag weg gaat ben ik de volunteer die hier het langste is. Het is wel leuk om af en toe nu zelfs wat taken van de coördinatoren over te nemen, zoals de rondes leiden en uitleggen wat te doen. Aan het begin dacht ik dat nooit te kunnen, maar het is eigenlijk best makkelijk na twee weken. Lastigste klusje blijft die smalle rivier oversteken, Rosa is er al ingevallen, maar ik heb inmiddels de techniek aardig door.

Veder baby food nog een keer gedaan met Florian en Laura. De wc´s schoon gemaakt met Florian en natuurlijk veel dieren eten gegeven. Op zondag zelfs Elliott extra geholpen. Ik vind het zo leuk en ik had tijd, dus ach, als ik hem kan helpen. Anders had hij het alleen moeten doen.

Terug met de bus nu (30 cent) of zal ik toch een taxi nemen (2 dollar), kijken wat de avond brengt. Iedereen weer de groeten.