Nog meer volunteers

Zaterdag en opnieuw vrij. Weer dus de zondagsochtenddienst en ook vandaag heb ik weer een paar mooie foto's weten te maken van vooral een paar geweldige papegaaien, een pava vogel (een soort grote kip) en een guatine (een soort grote cavia, maar dan kleiner dan de vorige die ik noemde). Vooral die laatste was lastig te fotograferen, druk zoekend naar eten met zijn neus op en neer bewegend. Ik heb weer ouderwets lol in het fotograferen en misschien kan Elliott ze zelfs nog gebruiken op internet voor de Facebook pagina. Deze kunnen jullie overigens ook bekijken, ga op Facebook naar Yanacocha Animal Rescue Centre. Er staan aardig wat foto's op (niet van mensen van nu, alleen Elliott), hebben jullie een klein beetje een idee hoe het eruit ziet. En dan is D ook weer even gerustgesteld. Die foto's komen heus. Ik bouw de spanning nog even op.

De romantische lijn in mijn verhaal hier gaat niet meer worden dan goede vriendschap. Ik schreef jullie al over de nieuwe vrijwilligster. Ze is nog steeds erg leuk, maar zoals wel vaker in mijn leven, zijn er geen gevoelens in haar voor mij, tenminste als ik het goed aanvoel. Inderdaad niet de eerste keer. In Israël heette ze Mariet uit Denemarken en in India was het Sarica uit Duitsland. Hier is het dus Kaitlin. Het is natuurlijk nog steeds wel erg gezellig en we kunnen ook nog steeds over heel veel onderwerpen praten. Ze weet veel van kunst en houd zelfs van schaken. Ik heb haar (en nog wat anderen) mijn fotoboek laten zien, ze vond de foto's erg mooi. En ze heeft mij een filmpje van een concert laten zien en horen, ook heel mooi en bijzonder. Ze zingt heel erg hoog. Ze blijft nog ruim drie weken. Dus jullie zullen haar nog wel in mijn verhaal gaan tegen komen.

De andere vrijwilligers zijn ook erg leuk. Jake is een echte New Yorker, die slang Amerikaans praat en Rosa is net als ik wat ouder dan de rest. Ze is 47 jaar en daardoor klikt het ook wel. In sommige dingen zijn we misschien wat wijzer of rustiger. Al klinkt het raar dat ik dat dat schrijf... Ook zijn inmiddels Florian en Laura gearriveerd. Een koppel uit Frankrijk. Ze komen zo met Rosa naar Puyo hier om wat rond te kijken. De jongere volunteers zijn vandaag bungee jumpen in Banos, hier een uur bussen vandaan. Die liet ik even schieten, zoals jullie zullen begrijpen.

Gisteravond zijn we weer uit eten geweest. Deze keer alleen met de vrijwilligers. Later op de avond kwamen we in onze gemeenschappelijke ruimte wel weer Ginger en Charlie tegen en werd het uiteindelijk twee uur voor ik in mijn bedje lag. Overigens in mijn nieuwe kamer, want ik ben verhuisd. Ik heb nu heel luxe mijn eigen kamer in de cabana van Ginger en Evelina, waar dus nog een kamer leeg stond. Erg fijn om mijn eigen plek te hebben, vooral omdat we nu dus 8 vrijwilligers hebben en er zelfs nog een paar bij gaan komen. Het wordt druk zo. En nu kan ik helemaal mijn eigen gang gaan.

Paar kleine klusjes gedaan weer. Houtsnippers gehaald met twee kruiwagens bij een houtverwerkingsbedrijf met Jake en Charlie. Zwaar klusje in deze hitte. Een kistje getimmerd waar we de spullen in bewaren per kooi om de eetplekken schoon te maken (een schepje en een borstel), ook samen met Jake. Gevist en deze keer niets gevangen, maar wel op mijn plaat gegaan bij het over een hekje stappen met een emmer en een hengel in mijn hand. Een fikse wond in mijn knie. Ik loop langzaamaan wel wat schrammetjes en wondjes op. Ben ook te veel een rouwdouwer misschien. Moet het nog rustiger aan doen soms. Ach, het zal allemaal wel weer genezen, niks om me verder druk over te maken.

Maria en Elliott blijven bezig met het kleine chorongo aapje. Echt een hele opgave. Toch te vergelijken met het opvoeden van een gewoon baby'tje eigenlijk. Hopelijk wordt het een mooie grote aap. Ik hou jullie op de hoogte. Hij is nu nog een centimeter of 15 ongeveer. En nog steeds zo prachtig om te zien.

Morgen dus de twee nieuwe vrijwilligers inwerken. Ik ben inmiddels een oude vertrouwde en weet zo onderhand wel hoe het allemaal gaat hier. Toch blijf je leren. Ik merk dus inderdaad wel dat ik wat gestructureerder ben geworden en misschien ietsje minder impulsief. Mijn kamertje ziet er gewoon zelfs netjes uit! Terwijl ik vroeger bij de kinderkampen altijd een grote bende maakte van mijn slaapplek. Misschien ben ik echt wel ietsje wijzer nu...

De stad in nu dus. Boodschapjes doen en mijn was naar de laundry brengen. En dan iets verzinnen om te eten vanavond en ook voor morgen. Misschien samen met Florian, Laura en Rosa. Voor nu, tot snel weer...