Toni, Vanessa en Tyla

Wat een geweldige groep hebben we weer. Er zijn maandag drie nieuwe vrijwilligers gekomen. Toni, een priester uit Wales, ze wordt vrijdag 60 jaar, Vanessa, 25 jaar uit Duitsland en ook Tyla, 21 jaar uit Londen. Super leuke mensen weer en het is dus nog steeds erg gezellig. Mensen komen en mensen gaan. Precies zoals ik dat destijds in mijn laatste project in India had. Toch wel dus een ander gevoel dan dat je hebt als je een project van twee weken met een vaste groep doet. Ik vind dit eigenlijk leuker, omdat je steeds weer nieuwe travellers ontmoet. En iedereen heeft zijn eigen verhaal en brengt weer iets mee naar de groep.

Vandaag stond ik weer op extra werk. Wat weer werken op het eiland betekende. Dus weer tot mijn knieën in de modder. Maar ik heb nu het hek verslagen. Het hek is bijna helemaal verdwenen. Helaas moest ik wel de onderste laag met een tang los knippen, er zit dus nog wel een stukje onder in de modder, maar van boven zie je dat niet. I always win, is dus inderdaad weer waarheid geworden. We hebben het eiland Alcatraz gedoopt, punishment island. Na de ochtend shift gedoucht en vier uur later na de middag shift weer. De modder zat echt overal (tot in mijn oren) en vooral de vieze broek weer aantrekken na de middagpauze was een smerig klusje. Alles is modder. En ook nog op handen en voeten over het smalle trapje om op het eiland te komen. Zwaar, maar toch ook erg leuk. Genoeg grappen om het naar ons zin te hebben. Gooien met de modder en Charlie die met een schop de modder als een honkballer probeert te raken. Hij was echt totaal bruin. En wilde zelfs bijna nog zonder te douchen of om te kleden met ons mee naar de stad hier...

Het is nog steeds erg grappig hier. Ik kan vooral met Charlie en Seb veel lachen. De Dvd-speler die als je geen films draait een logo heeft wat door het scherm heen stuitert en dus soms precies in de hoek van de tv terug springt, een corner bounce. Charlie en ik zijn er altijd naar op zoek. Het liedje een potje met vet wat ik Seb en Charlie heb geleerd in het Engels. There is a bucket of fat, a small bucket of fat, putted on the table... Iedereen die zijn eigen punishment mag uitkiezen en mijn korte opmerking I like, als ik iets leuk vind. Het is zo leuk om de hele dag omringd te zijn met zoveel leuke mensen. Zo zou ik in Nederland ook wel willen leven. Oeps collega´s en vrienden dat klinkt niet zoals ik het bedoel. Ik bedoel dat ik in Nederland natuurlijk heel vaak alleen in mijn appartement doorbreng, buiten het werk om. Ik zou dus daar ook wel in een groep willen wonen zoals hier. Want echt waar, ik mis jullie allemaal wel hoor. Erg benieuwd hoe het met iedereen is in koud Nederland...

Inmiddels heeft Evelina het derde en laatste bed in onze kamer overgenomen. Ze woonde eerst in dezelfde cabana in de kamer naast ons, maar Ginger waar ze de kamer mee deelde vond het niet zo leuk dat Evelina juist Seb zo leuk vindt. Bleek dat er ook iets tussen Ginger en Evelina speelde... Onze kleine soap in Yana Cocha. Dus nu nog wat minder ruimte. Maar wel leuk is dat Evelina zorgt voor een kleine chichico aapje, die dus nu door onze kamer loopt en springt. Al is hij met mij geen grote vrienden.

Gisteren met Florian boodschappen gedaan en voor de hele groep gekookt. Florian was deze keer de director. Empanada´s. Een hoop werk, maar wel erg lekker en bijzonder goed gelukt met onze primitieve oven. Het eten blijft echt super. De coördinatoren kunnen geweldig koken. Benieuwd wat ze vanavond weer gaan maken. Ginger is aan de beurt.

Helaas moet ik het hier bij laten. Dit internetcafé gaat sluiten. Ik heb helaas mijn hotmail hier niet kunnen openen, heb jullie reacties niet gelezen. Binnenkort dan maar.

Tot zover weer. Mijn horloge geeft aan 7.03 uur, hij loopt precies een halve dag voor (of achter, het is maar hoe je het bekijkt). In de ochtend als ik op sta is het dus 19.00 uur. Ik weet niet hoe ik het moet veranderen en vind het eigenlijk wel grappig. En leuk voor mijn blog hier...

Mijn groeten weer.