Hoogtepunten

In een internetcafé zoals ik ze ken van India en Indonesië. Iedere keer word ik eraan herinnerd hoe anders dat er bij ons in Nederland uitziet. Hier dus weer heel typisch. De meeste reizigers die ik hier heb ontmoet, internetten allemaal op hun meegebrachte laptops, maar ik zou toch het gevoel en de charmes van deze internetplekken niet willen missen. Ook het soms zo maar plotseling wegvallen van de stroom hoort daar dan bij. Dat gebeurde me zaterdag ook al. De truc is om je daar niet te lang druk over te maken, even te vloeken, en weer vrolijk opnieuw te beginnen. Al is dat niet altijd even makkelijk. Moet wel zeggen dat deze computer perfect werkt tot zover.

Het afgelopen weekend had twee geweldige hoogtepunten. Letterlijk en figuurlijk. Zaterdag zijn Eric en ik met Carla en Miguel, beide uit Venezuela, naar het hoogste punt hier in de omgeving geweest. In een kleine cabine, met een kabelbaantje tot 4000 meter hoogte. Ongelooflijk. Ik kneep hem vantevoren wel even toen ik de kleine bakjes omhoog zag schommelen, maar eenmaal aan de beurt viel dat eigenlijk wel mee. Jammer was wel dat we boven eigenlijk nauwelijks uitzicht hadden. Het was heel erg bewolkt en regenachtig. Maar tussen alle mist door konden we toch nog wel een aardig stukje weg kijken. Boven hebben we nog een flink stuk gelopen in de bergen, waar we zelfs hier en daar ijs zagen liggen. Ik had me wel beter moeten voorbereiden, want op mijn sandalen door de hoge bergen was toch wel een beetje koud... en niet heel slim natuurlijk. Miguel en Carla waren heel aardig. Iedereen is hier geweldig vriendelijk trouwens. Iedereen staat natuurlijk in standje relaxed en rustig aan. Het heerlijke gevoel waar ik precies naar op zoek was met deze trip. En precies zo voelt het nu ook weer. Heerlijk. Carla maakte nog een paar selfies met haar selfiestick, en ook ik maakte natuurlijk weer (te) veel foto´s. De teller staat nu al op 120.

Het tweede hoogtepunt was gisteren. Al weer zijn Eric en ik de hoogte in gegaan. In de oude stad van Quito hebben we eerst wat rond gelopen tussen wel heel veel verkopers op zoek naar toeristen die wel wilden betalen voor voornamelijk veel kitsch. En ook waren er veel creatieve en leuke straatartiesten, stilstaande levende standbeelden en poppenspelers. Na wat kerken, de ene nog groter dan de andere en ook hier zou mijn vader volop hebben genoten van hoe die beschilderd zijn (ik weet het, ik schreef dit in mijn vorige reisblog ook al, maar ik heb hier dus heel veel déjà vu´s...), zijn we met een taxi naar the Statue Virgin of Quito gereden. Dit enorme standbeeld van zo´n 30 meter hoog staat op een hoge berg en kijkt prachtig neer op deze immens grote stad. Nu was het weer veel beter en dus konden we rondom alle huizen van Quito prachtig zien liggen. Ongelooflijk mooi. Quito ligt heel mooi middenin een aantal hele grote bergen. We zijn zelfs nog in het beeld geweest. Echt dus geweldig mooi. Heel toeristisch natuurlijk, maar dit mag je dan ook niet missen. Naar beneden hebben we de kleine trapjes en straatjes genomen. En via nog een kerk (nog ietsje groter zelfs) weer met de bus terug naar ons studentenhuis.

Hier hebben we overigens de vuilnisbak gevonden. Het is soms wel een beetje onduidelijk wie er nu allemaal precies wonen en verblijven. Iedere keer weer zien we nieuwe gezichten. Maar dat is ook wel weer leuk. Iedereen is steeds heel spraakzaam. Contact leggen gaat dan ook heel gemakkelijk. Leuk.

Vandaag hebben we ook de eerste Spaanse les gekregen in de school tegenover ons huis. Heel leerzaam, al merk ik wel dat ik het leren wel een beetje verleerd ben... (hee dat klinkt grappig). Laat ik het anders zeggen, het was best veel om te behappen, en lastig om goed te concentreren, maar onze leraar Martin is wel heel goed. Al weer heel aardig en hij legt het perfect uit. Met veel plezier kijk ik uit naar morgen voor les twee. Ik heb in ieder geval geleerd dat een gehandicapten begeleider een trabajador de gente discopacitada is, als ik het goed heb onthouden...

Nog een leuk klein dingetje, waarschijnlijk verwachtte de organisatie dat ik een vrouw zou zijn, want op mijn welkomstboekje stond Ms Karel van den Berg. Iwan die ons ophaalde heeft daar echter niets van laten merken toen hij me zag...

Nu is er zo een welkomstborrel in ons huis voor alle studenten. Dus dan zullen we wel al die verschillende gezichten allemaal bij elkaar zien en wordt het misschien wat overzichtelijker. Voor nu, nog even een goed schrift kopen, want mijn meegebrachte was thuis al bijna vol, niet handig. En op zoek naar eten. Het eten zit tijdens deze eerste week niet inbegrepen, dus moeten we steeds zelf iets verzinnen. Wat overigens heel makkelijk is, want ons studentenhuis staat middenin een groot uitgaansgebied met veel bars, discotheken en restaurants. Wat het zo gaat worden weet ik nog niet, maar tot nu toe was het eten heerlijk. Hoewel niet altijd traditioneel. Te veel fast food eigenlijk...

Nu veel groeten maar weer. Hoi!

PS Het plaatje hieronder klopt nu ook. Kunnen jullie precies zien waar ik zit.