Olaha, I´m in the middle of America...

Een paar dagen verder. Middenin het project wat heel erg relaxed is. Mijn collega´s van Dillenburg zouden me niet herkennen hier zoals ik door het immense park loop. Hier ga je vanzelf rustiger lopen en maak je je niet zo druk. Er zit weinig druk op ons werk, het moet natuurlijk wel gebeuren, maar dus rustig aan. Ik zit nu in animal rescue centre Yana Cocha. Samen met de coördinatoren Charlie, Elliott (Engeland) en Ginger (USA). Er zijn nu nog twee andere vrijwilligers, Frida (Zweden) en Aline (Duitsland). Ook zijn er nog Maria (Colombia) de dierenarts en Evelina (Zweden) haar assistent. Het park hier is gigantisch groot en erg onoverzichtelijk aan het begin. Het zijn allemaal kleine paadjes, en langzaam begin ik alle plekken waar de dieren zitten te leren en herkennen. Het is echt een dierentuin eigenlijk. Er zijn in totaal meer dan 150 dieren, en waarschijnlijk veel meer. Panters (dodelijk voor de levende kippen die we ze geven), kleine en grote papegaaien (heel erg luidruchtig), heel veel verschillende soorten apen, marters (eentje heeft me al in de hand gebeten..., niks ernstigs), krokodillen (die zich nauwelijks laten zien) en schildpadden (super relaxed natuurlijk). Sommige dieren, zoals kleine aapjes klimmen op je rug als je hun kooi in gaat. Ook sommige vogels doen dat. Ze komen natuurlijk gelijk naar je toe als je met eten binnen komt ´s morgens.

Ons werk bestaat uit het eten voorbereiden vanaf acht uur, gelijk na het ontbijt. Fruit snijden dus en mais, broccoli en bloemkool. Elke diersoort heeft zijn eigen eten. Op een groot bord kunnen we dan zien wie wat krijgt en hoeveel precies. Dit voorbereiden duurt ongeveer een uur, waarna we in drie routes het park in gaan. Monkeyroute, non-monkeyroute, en the small route. Het is dan steeds het schoonmaken van de eetplek en het voedsel geven. Daarna is er soms tijd over voor extra klusjes. Zo heb ik bananen opgehangen in plastic zakken en een kippenhok schoon gemaakt. Dan hebben we van 12.00 uur tot 14.30 uur pauze waarin we om 13.30 uur ongeveer heerlijk lunchen. Het eten is hier perfect. Elke dag vers gemaakt. In de middag zijn er dan verschillende klusjes. Vandaag heb ik koekjes gebakken en deze aan de apen gegeven. Ik maakte een foutje... Bij de chorongo´s moet je ervoor zorgen dat ze allemaal een koekje krijgen als je ze in de kooi gooit, en de zwangere zelfs twee, maar de andere apen stalen voor mijn neus de koekjes voor de langzamere zwangere weg. Dus moest ik opnieuw twee extra koekjes bakken... Ach, zo leer je het. De truc is om de andere weg te lokken van de zwangere. Morgen nog maar eens proberen misschien. Een ander klusje is vissen, ik heb gisteren gewoon met een hengel inderdaad drie vissen gevangen! En er is ook nog baby food. Een papje wat we zelf moeten aanmaken en dan daarin krekels stoppen. Een grappig klusje omdat de levende krekels natuurlijk lastig te pakken zijn en heel snel weg springen. En oppassen bij de smalle rivier die we moeten oversteken om het baby food weg te brengen, en waar ik al een flinke misstap heb gemaakt middenin de modder tot mijn knie... Veel verschillende taken dus. Best nog lastig om alles te onthouden, en dus vooral om het hele park in je hoofd te krijgen. Ik heb voorgesteld om een mooie plattegrond te gaan maken. Hopelijk kan ik dat zondag gaan doen, na de ochtendronde, omdat we ook in het weekend ´s ochtends de dieren moeten voeden.

Het leukste wat ik misschien wel heb gezien hier is een hele lange rij mieren met allemaal een groot stuk blad op hun rug. Erg grappig. Op weg naar een grote berg die ze gebouwd hebben. En ook geinig zijn weer die chorongo´s die speciaal voor ons koprollen maakten toen we aan het vissen waren. Er gebeurt hier zoveel. De dieren blijven ons verrassen. Dat is gelijk ook wel alles wat er hier gebeurt, want voor de rest is het heel rustig. Anders dan in Quito, waar het dus heel druk was, is het hier een oase van rust. In de avond eten we weer rond 20.00 uur, en blijven we meestal nog wat hangen om te kletsen. Het is nog niet van een spelletje gekomen, maar misschien vanavond.

Iedereen is weer erg gezellig. Op de eerste dag was het nog wat lastig om me te mengen in het gesprek, vooral de coördinatoren willen nog wel eens erg naar elkaar toetrekken, maar nu drie dagen later voel ik me wel helemaal op mijn plek en geaccepteerd. Kortom een leuk project zover. Volgende week komen er drie nieuwe vrijwilligers bij. Benieuwd hoe dat zal zijn. En ook leuk zijn de drie honden die er rond lopen. Benji, Vivi (bleek later Pheaby te zijn) en een naam die ik even niet meer weet (bleek later Atahualpa te zijn).

Het schrijven voor mijn blog gaat hier inderdaad wat lastiger omdat we soms laat klaar zijn. Ik zit nu in een internetcafé in Puyo. De bus heeft me hier naar toe gebracht. Een ritje van 10 minuten. Ik moet proberen rond acht uur terug te zijn, maar dat moet wel lukken. Ik had heel graag gisteren al willen schrijven, maar de regen kwam met bakken uit de hemel, niet normaal. Overigens begint het precies nu weer te plenzen. Het regenseizoen klopt hier dus helemaal. Heel veel regen en vaak ook heel hard en heftig. In de ochtenden is het vaak wel zonniger en behoorlijk heet.

Goed, terug nu om te gaan eten. Zaterdag ben ik vrij, die ochtenden in het weekend zijn dus maar een van de twee dagen, en ga ik Puyo bekijken. Misschien een nieuwe horloge kopen, want de hier gekochte is al weer kapot...

Hoi Hoi...

Oh, ja de tittel van dit verhaaltje komt uit een liedje van de Counting Crows. Het zit steeds in mijn hoofd. Leek me wel een passende voor mijn hele verhaal in Ecuador. Vandaar.