Op de evenaar

Net aangekomen met de bus in Puyo, zo´n drie kilometer van mijn project. Een rit van ruim vijf uur door de mooiste landschappen, de ene vallei nog dieper dan andere. Eerst nog maar even vertellen hoe mijn bezoek aan de evenaar was, hier in een klein internetcafé, die je echt overal weer tegen komt. De evenaar. Het was een heel mooi, beetje pretparkachtige attractie. Met natuurlijk als belangrijkste punt de gele lijn die de evenaar moet voorstellen. Al zijn er wel wetenschappers die daaraan twijfelen en met verbeterde technologie hebben berekend dat deze 0 gradenlijn eigenlijk tweehonderd meter verder ligt, waar een ander museum ook toeristen naar binnen lokt. En dus natuurlijk ook mij. Hier is de evenaar rood gekleurd en leggen ze met grappige trucjes uit wat er nou zo bijzonder is aan deze plek. Zo zou het makkelijker moeten zijn om een ongekookt ei op een spijker te laten balanceren (mij is het niet gelukt) en schijnt het water dus inderdaad aan beide zijden van de evenaar anders naar het putje weg te lopen. Of is dat toch een fabel... Terug naar de Mitad del Mundo, zoals de grote attractie hier heet. Natuurlijk heb ik ook de foto laten nemen waarop ik over de lijn loop. Behalve best aardige exposities over de aarde (een vriend van mijn broer, Ivo, zou hier toch wel heel veel bewijzen vinden dat de aarde echt rond is, waar hij heel sterk aan twijfelt), waren er ook twee echt hele mooie exposities. Een van schilder Guayasamin, met mooi moderne schilderijen en hele mooie landschapsfoto's van Patricio Tisalema. De moeite van het googelen waard. Verder was er ook nog een suffe film in de trant van het Omniversum (alsof je dus in de film zit) over het ontstaan van de aarde. Alleen reikte de beelden niet helemaal in alle hoeken, zodat je meteen zag dat er verschillende projectoren gebruikt werden. Ach, wel geinig maar wat knullig.

Hierna ben ik op zoek gegaan naar de grote krater van de vulkaan Pululahua. Op de weg erheen twijfelde ik even of ik wel goed liep. Anders dan bij el Mitad del Mundo, waar natuurlijk heel veel toeristen waren, was ik hier helemaal alleen, lopend tegen een berg op. Maar om de hoek bleek mijn richtingsgevoel en het vragen naar de weg toch goed te zijn geweest en kwam ik bij deze volgende mooie plek. Weer een onvoorstelbaar immens uitzicht. Eerlijk gezegd niet echt een krater, maar meer een heel groot en breed dal, met onderin een klein dorpje. Heel mooi om te zien. Na wat foto´s gemaakt te hebben belandde ik ook nog in een beeldenmuseum, ook zeer de moeite waard (ik bleek stiekem eerst zonder betalen zomaar naar binnen te zijn gelopen...), waarna ik weer terug ben gegaan. Een rit van anderhalf uur ongeveer. Al met al dus een echt dagje kunst en museumpjes kijken.

Thuis gekomen heb ik mijn tas in gepakt en wat brood gegeten. Cristoph en Emma kwamen terug van hun bezoek aan de hoge berg de Cotopaxi. Ook zij hadden een leuke en indrukwekkende dag gehad. Wat later in de avond kwam er een nieuwe bewoner van ons studentenhuis binnen, altijd leuk. Deze keer was het Emily, 18 jaar oud, jonger dus nog dan mijn eigen nichtje met dezelfde naam. Zij kon mijn interessante verhalen vertellen, want ze bleek rechtstreeks te komen van precies mijn project, het animal rescue centre. Zo werden sommige verwachtingen bevestigd en weer andere juist ook weer niet. Erg leuk voor het eerst verhalen over het project te horen van een andere deelnemer. En ze was heel enthousiast. Leuk! Ik kreeg er nog meer zin in.

Goed en nu dus daar dan weer heel vlakbij. Op het project blijkt geen computer (daar heb je zo´n beloofde verwachting die ik moet bijstellen), dus ik zal naar hier, Puyo moeten reizen om mijn reisverslag verder te gaan uitbreiden. Even bekijken of ik dan dus met dezelfde regelmaat kan schrijven. Nu eerst nog wat eten en dan de taxi pakken...