Metropool
Blijf op de hoogte en volg Karel
31 Mei 2016 | Ecuador, Guayaquil
Gisteravond rond 19 uur aangekomen in wereldstad Guayaquil. Dat was even schrikken. Ik arriveerde in een enorm groot busstation, hypermodern, gigantisch chaotisch en belachelijk druk. Bussen overal in alle richtingen. Normaal gesproken ga ik altijd op zoek naar een goed hotel in de buurt, maar een korte zoektocht van 10 minuten leerde mij al vrij snel dat de stad hier ver weg was. Ik moest het deze keer helemaal alleen doen, want rond 15 uur had ik afscheid genomen van Rosa in Machala. Na wat rond vragen met mijn gebrekkige Spaans, vond ik een bus naar el centro. De rit duurde 30 minuten, koste bijna niets, maar onderweg zag ik geen enkel hotel. Ik begon toch een beetje zenuwachtig te worden, maar eenmaal in het centrum had ik binnen 10 minuten toch een goed hotel gevonden, het was bijna 20 uur. De prijs is wel 20 dollar. Ik was al lang blij dat ik een plek om te slapen gevonden had. En het is een perfecte plek. Heel schoon, een goed groot bed en een douche die eigenlijk meer een straal uit de muur is, wel loei heet. Nu de volgende morgen vroeg heb ik om de hoek een hotel gevonden voor 15 dollar en dus ga ik zo na dit verhaal weer verhuizen.
Het afscheid van Rosa was gek eigenlijk. Ik probeerde een kaartje te kopen naar Guayaquil maar de vrouw achter het loket zei dat ik een half uur moest wachten tot de bus zou komen. Toen deze kwam kon ik nog steeds geen kaartje kopen, dus ik dacht dat dat dan wel in de bus kon. Ik nam afscheid van Rosa, maar werd abrupt onderbroken, ik moest nu instappen, vlug vlug, in de bus die al aan het wegrijden was. Dus hup snel mijn grote tas onderin, even nog een keer zwaaien en weg. Tot ziens Machala, tot ziens Rosa... (al was het niet zo moeilijk deze keer om afscheid te nemen, toch voelde ik wel weer een klein steentje in mijn buik, je bouwt toch een vriendschap op in een week, en ze was super aardig en geduldig). In de bus natuurlijk toch even wat twijfel. Heb ik alles en kan ik inderdaad in de bus dat kaartje kopen, en dat bleek geen probleem. Een busreis van 4 en een half uur tussen heel veel bananenbomen door (al weer had mijn reisboekje de waarheid gesproken) bracht mij toen naar hier.
We zijn dus zondag uiteindelijk toch niet naar Loja gegaan, maar naar Machala aan de kust. Na een blik op de kaart zagen we dat dat vooral voor Rosa een betere keus was. Machala ligt meer op de route naar Peru. Het was een mooi stad. Ongelooflijk warm, rijk en vrij modern. Toen we uit de bus stapten overviel ons een warme deken en een echt vakantiegevoel. Ineens ontdekten we dat al die tijd in het bergachtige gebied alle plaatsen natuurlijk veel kouder zijn. De reis was geweldig. Kris kras door de bergen aan het begin, met ongelooflijke landschappen. Langzaamaan zag je het landschap veranderen. Het werd steeds droger en later steeds vlakker. Het laatste stukje leek wel een beetje op Nederland. In Machala vonden we al weer heel snel een goed hotel. Rosa wilde natuurlijk weten of en vooral waar haar bustocht de volgende dag zou beginnen. Een zoektocht begon, die ons naar alle hoeken van het kleine centrum bracht. Maar uiteindelijk lukte het toch. Rosa vond haar informatie en we wilden wat gaan eten. Dit bleek een nog lastigere vraag op zondag. Er was nergens een restaurant open. Alles dicht. Een gevoel wat ik in Israël had meegemaakt overviel me, daar was alleen de McDonald's open op een zaterdag. Hier bleek dat de Kentucky Fried Chicken te zijn. Maar Rosa is vegetariër, dus dat werd `m ook niet. We eindigden in een klein barretje waar we het met een kleine bananen snack moesten doen en wat flauwe slappe patat in een andere bar. Slechtste eten tot nu toe. En zo eindigde al weer een dag.
De volgende morgen zijn we naar de kust gereisd. Het zou een wandeling zijn van 30 minuten, maar toch pakten we de bus. Deze deed er 20 minuten over. Het bleek helaas geen strand te zijn, maar meer een boulevard en een haven. Wel heel erg mooi (jammer dat iedereen het afval zo hup in het water gooit...). Ik merkte hoeveel ik de zee gemist had, gek. Als het goed is ga ik dezelfde zee later in mijn reis nog een keer zien. Als mijn planning die ik in mijn hoofd heb uit gaat komen. We zullen zien. We vonden een plek om iets te drinken bij een Italiaan. Waar Rosa dus mee in haar eigen taal kon praten.
Grappig dat als je hier ergens iets koopt heel veel winkeltjes nauwelijks wisselgeld hebben. Al heel vaak heb ik gemerkt dat als je ze een briefje van 10 of 20 geeft, ze je eerst vragend aankijken of ik het niet kleiner heb en dan vervolgens de winkel verlaten om bij de buren het wisselgeld te gaan vragen. Het is echt een muntenland. De portemonnee is altijd gevuld met veel kleine muntjes.
Zo kijken wat deze grote stad te bieden heeft. Mijn handige plattegrondje in de Lonely Planet heeft me al weer aangewezen waar ik precies ben en waar de meest interessante plaatsen om te bezoeken zijn. Even kijken of ik morgen of overmorgen hier weg ga. Ligt eraan hoe ver ik vandaag kom. Maar ik heb geen haast.
Rosa zal inmiddels wel in Peru aangekomen zijn. Ze had een nachtbus. Haar volgende project begint zaterdag in Cusco, met moeders en kinderen deze keer. Van waar ze nu is nog ongeveer 50 uur bussen, denk ik... Misschien leuk om eens te bekijken op Google, de afstand van Ecuador naar Cusco. Met in je achterhoofd dat Quito Puyo al ongeveer zes tot zeven uur rijden is...
Mijn volgende verhaal vanuit de kust? Ik hoop het. Mijn boekje vertelt me dat het daar prachtig is.
PS. Toch nog de verlenging en penalty's van Real tegen Atletico gezien. Het Argentijnse festival bleek al afgelopen te zijn, en in de McDonald's zag ik dat Atletico gelijk maakte (overal tv hier met bijna altijd voetbal). Ik besloot de verlenging te bekijken, Rosa liep een blokje om. En ik zag Ronaldo de beslissende penalty scoren. En inmiddels zelfs al weer twee herhalingen van de wedstrijd gezien. Nogmaals, ze zijn hier gek van vooral Spaans voetbal en de Champions League. Hierna bezochten we nog een klein kerkje, waar een klein vrouwtje ons vertelde (Rosa vertaalde alles natuurlijk in het Engels) over de geschiedenis van de Inca's en de komst van de Spanjaarden, en de groep nonnen die er nog steeds wonen. Heel boeiend en een klim naar bovenin de houten toren was ook zeer de moeite waard.
Het afscheid van Rosa was gek eigenlijk. Ik probeerde een kaartje te kopen naar Guayaquil maar de vrouw achter het loket zei dat ik een half uur moest wachten tot de bus zou komen. Toen deze kwam kon ik nog steeds geen kaartje kopen, dus ik dacht dat dat dan wel in de bus kon. Ik nam afscheid van Rosa, maar werd abrupt onderbroken, ik moest nu instappen, vlug vlug, in de bus die al aan het wegrijden was. Dus hup snel mijn grote tas onderin, even nog een keer zwaaien en weg. Tot ziens Machala, tot ziens Rosa... (al was het niet zo moeilijk deze keer om afscheid te nemen, toch voelde ik wel weer een klein steentje in mijn buik, je bouwt toch een vriendschap op in een week, en ze was super aardig en geduldig). In de bus natuurlijk toch even wat twijfel. Heb ik alles en kan ik inderdaad in de bus dat kaartje kopen, en dat bleek geen probleem. Een busreis van 4 en een half uur tussen heel veel bananenbomen door (al weer had mijn reisboekje de waarheid gesproken) bracht mij toen naar hier.
We zijn dus zondag uiteindelijk toch niet naar Loja gegaan, maar naar Machala aan de kust. Na een blik op de kaart zagen we dat dat vooral voor Rosa een betere keus was. Machala ligt meer op de route naar Peru. Het was een mooi stad. Ongelooflijk warm, rijk en vrij modern. Toen we uit de bus stapten overviel ons een warme deken en een echt vakantiegevoel. Ineens ontdekten we dat al die tijd in het bergachtige gebied alle plaatsen natuurlijk veel kouder zijn. De reis was geweldig. Kris kras door de bergen aan het begin, met ongelooflijke landschappen. Langzaamaan zag je het landschap veranderen. Het werd steeds droger en later steeds vlakker. Het laatste stukje leek wel een beetje op Nederland. In Machala vonden we al weer heel snel een goed hotel. Rosa wilde natuurlijk weten of en vooral waar haar bustocht de volgende dag zou beginnen. Een zoektocht begon, die ons naar alle hoeken van het kleine centrum bracht. Maar uiteindelijk lukte het toch. Rosa vond haar informatie en we wilden wat gaan eten. Dit bleek een nog lastigere vraag op zondag. Er was nergens een restaurant open. Alles dicht. Een gevoel wat ik in Israël had meegemaakt overviel me, daar was alleen de McDonald's open op een zaterdag. Hier bleek dat de Kentucky Fried Chicken te zijn. Maar Rosa is vegetariër, dus dat werd `m ook niet. We eindigden in een klein barretje waar we het met een kleine bananen snack moesten doen en wat flauwe slappe patat in een andere bar. Slechtste eten tot nu toe. En zo eindigde al weer een dag.
De volgende morgen zijn we naar de kust gereisd. Het zou een wandeling zijn van 30 minuten, maar toch pakten we de bus. Deze deed er 20 minuten over. Het bleek helaas geen strand te zijn, maar meer een boulevard en een haven. Wel heel erg mooi (jammer dat iedereen het afval zo hup in het water gooit...). Ik merkte hoeveel ik de zee gemist had, gek. Als het goed is ga ik dezelfde zee later in mijn reis nog een keer zien. Als mijn planning die ik in mijn hoofd heb uit gaat komen. We zullen zien. We vonden een plek om iets te drinken bij een Italiaan. Waar Rosa dus mee in haar eigen taal kon praten.
Grappig dat als je hier ergens iets koopt heel veel winkeltjes nauwelijks wisselgeld hebben. Al heel vaak heb ik gemerkt dat als je ze een briefje van 10 of 20 geeft, ze je eerst vragend aankijken of ik het niet kleiner heb en dan vervolgens de winkel verlaten om bij de buren het wisselgeld te gaan vragen. Het is echt een muntenland. De portemonnee is altijd gevuld met veel kleine muntjes.
Zo kijken wat deze grote stad te bieden heeft. Mijn handige plattegrondje in de Lonely Planet heeft me al weer aangewezen waar ik precies ben en waar de meest interessante plaatsen om te bezoeken zijn. Even kijken of ik morgen of overmorgen hier weg ga. Ligt eraan hoe ver ik vandaag kom. Maar ik heb geen haast.
Rosa zal inmiddels wel in Peru aangekomen zijn. Ze had een nachtbus. Haar volgende project begint zaterdag in Cusco, met moeders en kinderen deze keer. Van waar ze nu is nog ongeveer 50 uur bussen, denk ik... Misschien leuk om eens te bekijken op Google, de afstand van Ecuador naar Cusco. Met in je achterhoofd dat Quito Puyo al ongeveer zes tot zeven uur rijden is...
Mijn volgende verhaal vanuit de kust? Ik hoop het. Mijn boekje vertelt me dat het daar prachtig is.
PS. Toch nog de verlenging en penalty's van Real tegen Atletico gezien. Het Argentijnse festival bleek al afgelopen te zijn, en in de McDonald's zag ik dat Atletico gelijk maakte (overal tv hier met bijna altijd voetbal). Ik besloot de verlenging te bekijken, Rosa liep een blokje om. En ik zag Ronaldo de beslissende penalty scoren. En inmiddels zelfs al weer twee herhalingen van de wedstrijd gezien. Nogmaals, ze zijn hier gek van vooral Spaans voetbal en de Champions League. Hierna bezochten we nog een klein kerkje, waar een klein vrouwtje ons vertelde (Rosa vertaalde alles natuurlijk in het Engels) over de geschiedenis van de Inca's en de komst van de Spanjaarden, en de groep nonnen die er nog steeds wonen. Heel boeiend en een klim naar bovenin de houten toren was ook zeer de moeite waard.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
