Afscheid nemen went nooit

Wat kan een simpel koud blikje sinas lekker zijn soms, vooral na een lange hete dag werken. Alles is weer gedaan. Mijn week met Charlie zit er op. Nu is het Nico die de hele dag met hem rond loopt. Weer een vader dus voor hem. Ik heb nog niet gevraagd hoe zwaar hij vandaag was, onze kleine Charlie. Ik hoop dat hij wat aan gaat komen, want hij blijft te licht en te klein. Lotte loopt hier nu net binnen. Charlie weegt nog steeds 500 gram...

Net hebben we afscheid moeten nemen van vier vrijwilligers. Meghan, Hannah, Claire en helaas ook van Iara. Ik heb haar vanochtend een paar in het Engels vertaalde door mij geschreven gedichten gegeven. Ik had ze afgelopen week al voor haar voorgedragen. Iets om misschien ooit nog met plezier aan haar bezoek hier terug te denken. Ik zal haar niet snel vergeten. Ze was echt een heel bijzondere vrouw. Vol met leuke en boeiende verhalen, en oh, wat was ze mooi... Maar ja het leven gaat hier gewoon door. We hebben een nieuwe Matt, Caitlin en Tana, als ik het goed schrijf. Gisteren is ook Silke gekomen. Genoeg nieuwe leuke mensen dus. Eens bekijken of zij ook nog wat interessants te vertellen hebben. Oh ja, Esther en Linde zijn ook vertrokken. Jammer, vooral met Esther had ik veel contact. Ze is 49 jaar en werkt op de Albert Cuyk in Amsterdam, dus het zou heel grappig zijn om haar daar eens op te zoeken. Ze verkoopt onder andere zonnebrillen en riemen.

Het gaat al weer veel beter met Leonie. Ze is zelfs al weer aan het werk, dus dat is goed. Ze is naar de dokter geweest en moet nog wel wat medicatie slikken.

En ik heb een ongelooflijk mooie en emotionele e-mail terug gekregen van Marie. De tranen sprongen echt in mijn ogen. Ze schrijft dat ik heel veel voor haar betekent heb hier en dat ze het zonder mijn goede raad en adviezen allemaal heel anders zou hebben beleefd. Dat ze me bijzonder vindt en vooral heel positief en enthousiast. Misschien wel de mooiste brief die ik ooit heb mogen ontvangen. Ik heb hem denk ik al tien keer gelezen nu. Heel bijzonder en super lief... Wat een geweldige vrouw ook.

Vandaag mocht ik weer de Monty schoon maken. Lynne had me gevraagd wat ik het liefste zou willen doen in mijn laatste week hier, en dat was dus met teamleider Nico de Monty doen. Het loopt heerlijk gestroomlijnd, al had Bob toch nog wel hier en daar wat kleine dingetjes aan te merken. Ach, we waren vandaag ook met z'n zessen en er was dus wel wat ruimte om sommige dingen wat beter schoon te maken dan anders. Bob blijft bijzonder. Af en toe horen we hem schreeuwen en commanderen tegen zijn zwarte werkers, die hij volledig onder de duim heeft. Maar ik moet zeggen dat hij wel heel goed reageerde op het akkefietje waar ik de vorige keer over schreef. Dat onze trip ineens duurder was geworden. Hij bood zijn excuses aan voor de hele groep, terwijl hij daarvoor op mijn opmerking behoorlijk fel had gereageerd, typisch op zijn Bobs. Hij vond het vooral heel goed dat Esther en ik het gelijk met hem hadden besproken en niet achter zijn rug om als een roddel met de andere vrijwilligers. Goed, iedereen blij.

Het is rustig in de Hide nu. Iedereen staat onder de douche. Klaar voor een nieuwe maaltijd.

Wat leuk om te lezen Anjo dat de high tea een succes was. Waren er genoeg vrijwilligers om te helpen? Anders had ik er hier nog wel een paar gehad. En pa en ma, ja, ik kan dus nog steeds gewoon reacties ontvangen. Maar die stomme foto's, hij blijft eerst heel lang nadenken, en dan gebeurt er eigenlijk niets. Wel een beetje jammer. De volgende keer moet Nick van Dillenburg gewoon met me mee reizen. Hij zou het zo voor me hebben opgelost...

Iedereen weer heel veel groeten. En bedankt voor het lezen.