Een verhelderende dag

Ik begin mijn verhaal vandaag met een citaat van Johan Cruijff:

Je ziet het pas, als je het door hebt.

We zijn twee weken aan het werk, en nu beginnen we dingen te zien en begrijpen. Vandaag begonnen we opnieuw met harken. Na een half uur kwam keeper Adam met zijn bladblazer. Hij blaasde in een minuutje alles van de paden weg wat er lag, waar wij drie kwartier voor moeten harken. Vooral Michiel was terecht boos. Hij zei, in de tijd die we over hebben kunnen we zoveel andere nuttige dingen doen, als we al het harken vervangen met blazen. En het blazen is niet alleen sneller, maar ook beter, want je kan ook tussen stenen en takken blazen, waar we niet harken kunnen. Christina zei dat je met blazen de poep niet opruimt, en dat er maar af en toe tijd is om te blazen. Ik heb haar gevraagd, mogen wij dan niet blazen, maar dat kon echt niet. Een beetje een excuus zoeken, als ik eerlijk ben. Ik heb Michiel gezegd, do not think, see it as a meditation... Daar gaf hij me gelijk in. Zo is het ook wel. Ik kom helemaal tot rust door het harken. Ik hark vrolijk door.

En wat ik ook nu door heb, het verschil in werktempo, dat is bizar. Ik stond weer op B2, birds 2. En wij zijn de hele dag bezig. De keepers van B2 en B1 lopen alleen maar te rennen en vlug dit en vlug dat, wij als vrijwilligers hobbelen er achteraan. Ze werken zelfs elke dag een half uur door om het af te krijgen. Maar de reptile boys, waar Michiel al twee weken achteraan loopt, hebben bijna niets te doen. Michiel heeft al zes keer de krokodillen show gezien, voor de rest verveelt ie zich. Dan komen de reptielen jongens in de foodprep (dat is min of meer de plek waar we steeds naar terug keren), en dan maken ze alleen maar grapjes, en zeuren ze dat ze nog zo veel eten moeten voorbereiden. Darcy was de hele dag druk met het maken van het eten van acht slangen. En maar mopperen. Ook de andere keepers weten dit werktempo-verschil natuurlijk. Ik vroeg Christina gisteren, ruilen de keepers wel eens van dieren (er zijn drie groepen, vogels, reptielen en kangoeroes en dergelijke), waarop ze zei, als je hier langer werkt wel, maar ik vroeg het de anderen en die zeiden dat er eigenlijk nooit geruild wordt. Ik vroeg nog, staat reptile boy Jason wel eens op birds? Op birds, zei Christina geschrokken, nee, Jason kan niet op birds... Haha.

Ja, je ziet het pas, als je het door hebt.

Gisteren moesten we heel lang wachten op de bus heen. We stonden door het afscheid van Jack en Laura pas om 7.05 u klaar om opgepikt te worden, vijf minuten te laat. Even dachten we dat de bus al om 7.00 u gekomen was en dat hij was weg gereden. Net als op Dillenburg vaak gebeurt. Staan de cliënten nog net niet klaar, hup rijdt de taxi weg zonder even te bellen. Vervelend. Maar uiteindelijk kwam onze bus toch nog om 7.35 u. Hoefden we toch niet te lopen, een uurtje duurt dat. En we konden wat korter harken.

Vandaag de keuken schoon gemaakt van TARC, ons ziekenhuisje. Ik heb het zelf voorgesteld, omdat ik zag dat het heel ranzig was. De koelkast was zo ontzettend smerig, niet normaal. En op een plank met boeken en potjes vond ik dieren die ik nog niet gezien had, dode vliegen. Bah. De reptile boys moesten gisteren ook hun eigen gedeelte schoon maken. Opnieuw met een hoop gezucht... In mijn ogen moet er een dienst bij komen, TARC. Gewoon iemand die er verantwoordelijk voor is en dus ook schoon maakt, elke dag. Nu doen de keepers van B1 en B2 TARC er tussendoor even bij. Nog een extra klusje voor hen dus. Niet handig, want die tijd is er nauwelijks...

D wil weten of er hier op onze kamer ook gesnurkt wordt. Ja, Jack snurkt. Maar hij is dus weg. Nu is net Jacob binnen gekomen. Een nieuwe jongen op onze kamer, niet van het project. Daar ga ik zo even kennis mee maken.

Al met al een verhelderende dag. Nu langzaam de avond in. Tot morgen.