Fraser Island

Daar ben ik weer, even drie dagen weg geweest van de wereld die verbonden is door WiFi en internet. Ik had dus op Fraser Island, of eigenlijk K'Gari, zoals het nu genoemd wordt (Paradijs), geen ingang op het wereld wijde web. Ik kon er gelukkig wel mijn smartphone opladen, omdat er generatoren waren, er was dus wel stroom, en electriciteit. Het was eigenlijk op Fraser best luxe nog. We hadden er een mini hostel, met mooie kamers, vijf bedden op de mijne, met douche en toilet, een mooie keuken, een eetzaal, en nog wat extra tenten om ook in te slapen. Een geweldige plek, waar ik dus twee en een halve dag was.

De toer begon bij de bushalte hier vlakbij hostel Nomads, waar ik nu weer terug ben om jullie te schrijven. Een grote bus pikte ons op en bracht ons naar het depot waar de meeste van onze tassen gingen overnachten. Een paar deelnemers namen hun tassen wel mee naar het eiland, omdat zij op de terugweg in Rainbow Beach weer verder gingen reizen. Dat was ook onze eerste stop. Grappig, want daar kwam ik natuurlijk net op zondag vandaan. Ik had eigenlijk beter in Rainbow Beach kunnen blijven en daar kunnen opstappen. Maar goed, dat wist ik toen nog niet. Nu pikten we er twee Deense jongens op, en waren we compleet, 29 mensen en Doug, onze reisleider. Hij liet ons het hele eiland zien. Zoveel mooie plekken. Hij wist precies waar alles was.

We reden er naartoe met vier four wheel drive cars. Dat is de enige manier om te rijden naar en vooral op Fraser Island. Over meestal het strand, maar ook de binnenwegen kun je alleen met vier wielen aangedreven auto's rijden. Het is vaak heel hobbelig, met kuilen in de weg van een meter diep, heel normaal. De gekste obstakels moesten getrotseerd worden. En ook op het strand soms diepe sleuven en riviertjes die best pittig waren voor onze vier chauffeurs. Doug reed natuurlijk voorop, ik zat naast hem, en de andere drie auto's werden bestuurd door andere deelnemers. Ik was eigenlijk best blij dat ik geen rijbewijs had. Het was af en toe echt zwaar om door het landschap te rijden. En Doug reed ook af en toe behoorlijk door. Maar hij hield wel altijd goed contact met de andere auto's met walkie talkie's. Hij informeerde zo de andere auto's met veel grappen en gezang erbij.

Doug wist overal super goed de weg. Hij reed ons overal naar toe. Na onze eerste stop in ons verblijf en een snelle lunch, heerlijk, reden we naar onze eerste zwemplek, Wabby Lake. Een prachtige lagoon, zo mooi. Middenin in een duingebied, wat we pas vonden na 40 minuten lopen door het bos. In het meer zwommen grote vissen, en kleintjes zogen aan onze voeten en benen. We leerden nog hoe we het beste een boomerang konden gooien en reden na twee uur weer terug voor het avondeten. Ook dat was weer heel lekker, alles was goed verzorgd. We bleven nog hangen bij het kampvuur (iedereen was heel aardig en spraakzaam) en de eerste dag kwam tot een eind.

De tweede dag begon al om 7 u met een ontbijt en om 8 u gingen we naar de volgende zwemplek, Eli Creek. Een klein riviertje, waar we met een boardwalk naar toe konden lopen, bracht ons automatisch weer terug tot vlakbij de zee. Een heerlijke plek om ook in een opblaasbandje te liggen, te volleyballen en ook nog een keer die boomerang te gooien. Na weer te veel foto's sprong ook ik bij de rest in het heerlijke water. Het was behoorlijk warm en het water koelde me lekker af.

De volgende stop was de Maheno Boat. Dat was echt fantastisch. Een oude, verroeste boot die aangespoeld op het strand lag, ik denk een meter of dertig lang. Jullie kennen mijn liefde voor het fotograferen van dit soort onderwerpen. Na weer een mooi verhaal van Doug, die overal graag verhalen vertelde (vaak zittend bovenop zijn auto), ging ik dus aan de slag om mooie foto's te maken. Ik ging zo op in mijn enthousiasme, dat ik schrok toen ik zag dat na tien minuten iedereen al achter mij in de auto's zat te wachten op alleen mij. Ik was de enige die zoveel plaatjes wilde schieten. Misschien maar goed dat ik gedwongen werd te stoppen, want ik had er al te veel gemaakt. Ik vond het zo mooi.

De eerstvolgende halte werd een lekkere lunch op een picnic plek en daar weer na gingen we naar opnieuw prachtige landschappen, deze keer Champagne Pool. Opnieuw draaide mijn camera overuren. De kleuren waren betoverend. Ook hier weer bracht een houten boardwalk ons naar de zwemplek, door mooie duinen en een adembenemend landschap. Het idee was dat door de vloed de zee over de rotsen heen klotste en het kleine meer vulde met nieuw water, wat met de eb weer weg liep. In dat meer in de rotsen konden we dus veilig zwemmen. Ook hier voegde ik mij na veel foto's weer bij mijn reisvrienden. Heerlijk was het water. De rotsen opnieuw schitterend. Misschien wel het hoogrpunt van de drie dagen.

Einde van de tweede dag, dus weer terug naar ons kamp. Het eten was na een uur weer klaar, rijst met kip en curry, en ook nu weer brandde het kampvuur. We speelden nog een spelletje kaart. De avond eindigde rond 23 u, heel gezellig.

Dag drie begon met pannenkoeken. De eerste stop deze keer was McKenzie Lake. Een inmens groot meer, ook weer midden in het grote bos. Dit eiland bleek 125 km lang te zijn, en op sommige plekken 35 km breed. Ook in McKenzie was het water weer heerlijk. Het was ongelofelijk helder. Ik stond tot mijn bril in het water en kon beneden mij mijn voeten nog zien. Ik kan je vertellen, in Scheveningen zie je je voeten niet meer als je tot je knieën in het water staat, echt. We probeerden nog op een opblaas surfplank te staan en te peddelen, maar ik viel er zelfs drie keer kansloos vanaf.

De lunch, wraps, in Central Station, was weer geweldig en we stopten nog even in een klein dorpje waar we souvenirs konden kopen en een ijsje en het was weer tijd om terug te gaan naar de pont, die ons weer terug over ging zetten naar het vaste land. Er konden vijftien auto's op de pont tegelijk over met een tochtje van tien minuten, kost wel 80 euro per auto, alsjeblieft. Toen Doug zag dat we sowieso nog een pontje moesten wachten, omdat er zeker vijftien auto's voor onze cologne stonden, dook hij nog een keer snel de zee in. Wij gingen er alleen met onze voeten nog even in.

Het was het einde van een fantastische toer, zo leuk, zo gezellig, en zo ontzettend mooi. Ik heb zoveel leuke mensen gesproken. Veel koppels (Joe en Esther, Glen en Charlotte, Sam en Dana, Fie en haar vriend, Maria met die van haar), veel dertigers deze keer en ik was zelfs niet eens de oudste. Twee vrouwen van zesenzestig jaar (een tweeling, Jen en Carol), gingen mij voorbij. En er was nog een oudere vrouw. Er waren zelfs meerdere Nederlanders. Fraser Island komt hoog binnen in het mooiste wat ik heb meegemaakt in Australië. Hoe hoog, dat gaan jullie later nog lezen.

Daarom zien jullie nu nog vier foto's deze keer, omdat jullie zo lang op mij hebben moeten wachten. Morgen wel weer gewoon een verhaaltje, waarschijnlijk ietsje korter, dat wel...