Naar de vuurtoren

Vandaag een heerlijke wandeling gemaakt naar de vuurtoren van Byron Bay. Na mijn ontbijt en een douche eerst nog de laatste dingetjes geregeld voor de volgende stops. Ik heb een goed hostel geboekt in Coffs Harbour, mijn volgende dorp, of is het toch een stadje? Ik heb ze gebeld, om te vragen of ik niet te oud ben, maar daar doen ze gelukkig niet moeilijk over. Ze komen me zelfs ophalen bij de bushalte waar de Greyhound mij gaat afzetten, en ze brengen me ook weer terug als mijn laatste Greyhound-bus mij naar Sidney gaat rijden. Klinkt goed. Ook heb ik mijn geboekte hostel in Sidney gebeld, en ook daar gelukkig geen leeftijds limiet.

Ik heb mijn laatste Greyhound-busrit telefonisch een dagje vervroegd. Hierdoor ben ik maar een dag in Coffs Harbour, maar heb ik een halve dag meer in Sidney. Ik denk dat ik daar net iets meer kan zien. Vrijdag vroeg in de ochtend kom ik daar dan aan, ik mag er mijn tas stallen, zodat ik de stad al vast kan verkennen. Zaterdag loop ik door de grote stad en zondag heb ik mijn laatste toer naar Blue Mountains. Dat later.

Vandaag dus door Byron Bay gelopen. Op het strand begonnen en langzaam richting de uiteinde van de baai gelopen. Daar werd ik inderdaad toch nog verrast door schitterende landschappen. Mooie rotspartijen, kolkend water en natuurlijk weer mooie witte stranden. Er was een mooi uitkijkpunt, vrij hoog, goed voor een flink aantal foto's. Jammer dat mijn gevoelige camera weer eigenwijs op een verkeerde technische stand stond. Had ik per ongeluk op het verkeerde knopje gedrukt, hup, gelijk alles weer verkeerd belicht, zucht. Dus de camera weer goed ingesteld en alles opnieuw vast gelegd. Mijn camera is in mijn eeuwige gevecht tegen de irritante techniek af en toe ook zo stront vervelend, met twee mini tikjes verandert de hele instelling. Ik moet dus bij elke foto weer alle variabelen checken, en bij de volgende foto weer... Maar goed, het staat er weer op. Gelukkig had ik het op tijd gezien. Hierna volgt weer een foto, een van mijn landschapjes. Ik hou er van.

Vervolgens ging ik verder lopen naar de vuurtoren. De uitzichten daar waren ook prachtig. Het was nog behoorlijk hoog en dus best een vermoeiende tocht. Eenmaal aangekomen bereikte ik het meest oostelijke punt van Australië. Dat is daarmee gelijk ook het meest oostelijke punt op de wereld waar ik ooit ben geweest. En ook het zuidelijkste punt trouwens, maar dat ga ik in Sidney nog verbreken. Zeker een mooie foto van mezelf waard (gemaakt door een Nederlands meisje), deze volgt hierna. Ehm, de foto, niet dat meisje.... Ik nam daar boven ook nog een zwarte koffie met lekker veel suiker.

Toen liep ik verder, ik stak een bospaadje in en liep weer langs de oceaan terug naar beneden. Er kwam heel veel bos, en bos, en nog meer bos. Ik bleef lopen, schatte ongeveer in waar ik moest zijn. Na driekwartier bos en nog meer bos, kruiste ik een weg. Ik liep door en kwam op een strand. Ik volgde een stukje het strand en zag opnieuw een interessant landschapje. Toen ik deze wilde fotograferen, dacht ik, die heb ik volgens mij al vast gelegd, en inderdaad, ik had een enorm groot rondje gelopen. Ik was weer bijna op mijn beginpunt. Ik begreep er niets van, maar een plattegrond naast de weg liet mij mijn route zien, inderdaad een grote lus. Prima, ik wist nu weer hoe ik wel goed terug moest lopen. Dezelfde weg als heen, makkelijk.

In het dorp dacht ik, ik ga kijken of ik een fietsverhuur kan vinden. Morgen wil ik dan een lekker stuk gaan fietsen. Een nieuwe zoektocht begon. Eerst ouderwets vragen, maar met de gegeven richtingen van meedere mensen hier vond ik geen fietsverhuur. Ik keek op Google maps en vroeg het nog een keer, inmiddels een uur aan het lopen, zag ik op 100 meter van mijn hostel een perfecte plek om morgen een fiets te huren. Top, toch gevonden. En heel dichtbij dus ook nog. Daar gaat morgen mijn volgende dag door Byron Bay beginnen. Ik wil in ieder geval richting een kunstenaars wijk gaan fietsen, niet ver hier vandaan. Hopelijk kan ik daar dus weer wat kunst spotten. Morgen gaan jullie het weer lezen.