FSL kantoor

Na een heerlijke douche met een klein emmertje waarmee je het water uit een grotere schept en over je heen giet, en drie geroosterde sneetjes brood met aardbeienjam met koffie, nu weer tijd om te schrijven. Ik merk dat ik het steeds leuker vind om voor jullie te schrijven, vooral ook omdat ik van veel mensen te lezen krijg dat jullie het zo waarderen en leuk vinden om te lezen. En ik heb echt heel erg grappig nieuws, want vanaf, ik hoop vrij snel, komt er ook een Engelse vertaling van mijn verhalen op het internet. Dan kan de hele wereld genieten van wat ik hier allemaal mee maak. Lachen, toch?

Ik ben gisteren naar het kantoor van FSL, de organisatie waarvoor ik in 2005 al werkte en dus vanaf maandag weer, geweest en heb daar met vice-president dr. Sanjay gesproken. Hij was de leider van het Tsunami-kamp wat ik toen heb gedaan. Leuk om hem weer te zien. Ik heb de vorige keer zelfs een week bijna in zijn enorme huis in Banaglore mogen wonen. Hij heeft me het prachtige kantoor laten zien en ik heb er met Ranjit gesproken, die de website beheert. Het idee is nu dat ik mijn ervaringen van het Pondicherry-kamp ook in het Engels zal gaan schrijven en dan plaatst Ranjit ze op hun site, met een fototje erbij. Dus voor iedereen die er niet genoeg van kan krijgen, surf naar FSL India op Google en lees nog meer woorden van mij. Ik weet natuurlijk niet precies hoe snel Ranjit is en wanneer het erop zal staan. Ik ga zo pas mijn eerste verhaaltje voor hem schrijven over mijn ervaringen van 2005.

Ik ben blij dat de wateroverlast in Nederland mee blijkt te vallen. En ook dat mijn twee katten, die bij mijn ouders logeren, zich al aardig thuis voelen en keihard door het huis in Rijswijk schijnen te racen. Voor hen is het ook een hele reis met veel ervaringen om daar te zijn.

Het is erg moeilijk om precies aan jullie uit te leggen hoe ik me voel hier en hoe de sfeer en cultuur hier is. Maar dat ik het hier fantastisch vind, is denk ik wel duidelijk in mijn blog. Het is echt heerlijk om alle zorgen en alle gedachten achter me te laten en hier gewoon rond te lopen, en zelf alles te moeten bepalen. Het voelt vooral heel vrij en super relaxed. Gisteravond heb ik op mijn tv'tje een echt heel erg slechte film gezien, Snow Beast, maar die werd met de ogen die ik hier nu op heb ineens niet eens zo heel slecht... Jullie moeten wel denken, wat kijkt die jongen daar veel tv, dat valt op zich wel mee, maar jullie weten misschien dat ik in Nederland verslaafd ben aan het tv kijken. Ik heb af en toe bewegende beelden nodig. En zoals gisteren is het heerlijk als je om 19 uur weer 'thuis' komt, dat je nog even een film kan zien.

Als ik jullie zou moeten uitleggen hoe de sfeer hier is en hoe de mensen zijn, moet je vooral weten dat ze hier geen stress lijken te kennen. Iedereen is altijd beheerst en ongelooflijk vriendelijk en rustig. Ze zijn gewoon gelukkig en doen niet moeilijk. Ze zijn ook naar buitenlanders heel nederig en ongelooflijk respectvol. Maar tegelijkertijd is het wel heel druk en chaotisch. Ze leven vooral heel erg impulsief en in het moment. Op het allerlaatste moment nog net op tijd terug zijn voor de bus die al weer vertrekt, maar dan dus zonder die typisch Nederlandse stress. Ze plannen ook weinig van te voren, heb ik het idee. Je zou kunnen zeggen dat ze 'pluk de dag' hier erg letterlijk nemen. En het valt me op na een week dat ik dat zelf ook vrij snel al heb weten te doen hier. Je gaat gewoon rustiger lopen met deze temperatuur ook, want ik denk dat het daar ook mee te maken heeft.

Ik merk ook dat ik niet precies heb beschreven wat mijn eerste indrukken hier waren. Natuurlijk wist ik al veel dingen voor ik deze keer kwam en dan verbaas je je minder. Zo kan ik nog herinneren dat ik toen erg moest wennen aan de toiletten hier. Gewoon een gat in de grond en je kuist zonder papier, maar met je linkerhand en water... (behalve als je als Nederlander natuurlijk papier mee neemt, het is wel bijna op nu...) En ook toen viel me in alle drukte steeds weer op hoe ontzettend veel er getoeterd wordt. Toeteren betekent hier, hallo ik kom er aan! En behalve dus dat alles slecht geschilderd en erg vies is zijn er hier ongelooflijk veel winkels en heel veel grote borden met de namen van de winkels erop en andere reclame. Het is heel druk en er komen belachelijk veel prikkels binnen als je hier rond loopt. Ze proberen wel met man macht veel dingen schoon te houden en in mijn hotel bijvoorbeeld lukt dat ook wel, maar met zoveel bedrijvigheid overal en als iedereen alles op de grond gooit, is dit soms erg moeilijk.

Ik heb gistermiddag een nieuw busticket gekocht voor mijn volgende reis naar Pondicherry deze keer. Mijn project begint daar dus maandag, maar eerst wil ik proberen om naar Karaikal te reizen. Dat ligt daar 3 uur bussen vandaan, zuidelijker en het is de plek waar ik het Tsunami-kamp heb gedaan. Ik wil heel graag zien hoe het er nu 7 jaar later uitziet. Interessante info ook voor mijn FSL-blog natuurlijk.

En ik was jullie nog vergeten te vertellen dat mijn krullenbos zich hier inmiddels weer onder mijn zwarte petje bevindt, het restaurant in Kundapura had 'm keurig voor me in een laadje bewaard.

En oh ja, jullie zullen nog op foto's moeten wachten, want op bijvoorbeeld deze computer gaat dat 'm niet worden. Hij is op zich best snel, maar de pc zelf is denk ik ingebouwd en ik kan hier in ieder geval nergens mijn stekkertje insteken... Misschien later dan maar.

Heel veel groeten weer.