Nieuw hoofdstuk

In Pondicherry aangekomen, na een erg voorspoedige rit deze keer van minder dan 4 uur maar. En wederom heel snel een perfect hotel gevonden, de goedkoopste tot nu toe zelfs, 250 ruppees, 3,75 euro! Ik schrok eerst even, want de eerste twee hotels vroegen 850 en 700 ruppees. Wie weet is alles hier wel duur, dacht ik, maar dat viel dus mee. Sterker nog, Praveen vertelde me dat het hier goedkoper is dan in Bangalore bijvoorbeeld. Het blijft een sport om zo goedkoop mogelijk te leven. Dat is me gisteren ook aardig gelukt. Ik ben opnieuw terug gegaan naar het dorp bij Karaikal, omdat ik Lavagnha een SMS wilde laten lezen van Loredana. Ik dacht, nu ik zo dichtbij ben, waarom niet. Ze was er erg blij mee en meteen werd ik daar weer opgenomen in een verjaardagsfeestje deze keer. Een meisje dat eerst een beetje bang voor mij was, was er 4 jaar oud geworden. Leuk om te zien. Er was een mooie taart en er werd natuurlijk gezongen.

Daarna vertrokken we met het hele groepje, ongeveer 15 mensen, naar het strand. Wie het allemaal precies waren weet ik niet meer. Het was erg ingewikkeld allemaal. Iedereen is elkaars broer of neef of nicht. Ze hebben soms dezelfde vader en soms dezelfde moeder. Het is hier eigenlijk de gewoonte dat je niet buiten het dorp naar een relatie op zoek gaat, dus het hele dorp is familie van elkaar. Ze lopen ook allemaal bij iedereen het huis in, alsof ze overal wonen, erg grappig. Bij het strand was een interessant monument te zien speciaal voor alle slachtoffers van de Tsunami, met een hele rij namen van de overledenen, ik denk zeker 200. Hoewel ik niet veel trek had, werd er door iedereen weer heel veel eten gekocht. Ik moest alles proeven en ik mocht niets betalen. Af en toe was het wel een beetje opdringerig, ze bleven maar door vragen, do you want this and do you want that? Maar goed, het is hun manier om mij te bedanken, het geven van eten. En toegegeven, bijna alles is ook echt erg lekker.

Daarna hebben ze me terug naar de stad gebracht. Ik moest achter op de motor en een jongen fietste mijn huurfiets. Uiteindelijk daar aangekomen, hadden de twee nog veel meer wilde plannen met mij, maar daar voelde ik niet veel voor. Ik moest er vanochtend om half zes weer uit, om de bus van zeven te halen. Het lukte me met veel moeite ze toch weg te krijgen, omdat ze me volledig claimden, een beetje irritant eigenlijk. Ik was toen om 9 uur weer in het hotel, waar ik heerlijk heb geslapen.

Ik heb hier al vast het meeting point van morgen gevonden, dan begint het eerste project. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan. Ik weet niet of ik net zo vaak als de afgelopen twee weken kan schrijven dan. Overdag ben ik natuurlijk de hele dag druk. Ik weet niet of ik 's avonds ergens terecht kan en of er uberhaupt een computer is. We zullen zien.

Voor nu weer, bedankt voor het lezen. Tot snel.

PS. Ook leuk om weer iets van Loredana te horen na zo'n lange tijd. Ze heeft me gevraagd om de hele familie te groeten, dus bij deze! Alles gaat met haar ook goed in Rome.