Eerste project

Aangekomen op het eerste project. En er is dus internet, mijn verslaving hier kan dus worden gevoed! Grappig dat dit ook de eerste vraag is die travellers hier stellen als ze een project als dit gaan doen, where is the internet? En voor mij is dat niet anders. Thuis doet het me niet zoveel, dat weten jullie wel, maar hier is het zo lekker om verhaaltjes als dit te kunnen schrijven. En natuurlijk te kijken wat jullie reacties zijn. Ik heb trouwens nu even niet gekeken, omdat mijn hotmail hier niet opent...

Eerste indruk van het kamp is erg goed! Leuke mensen, mooie plek om te wonen en twee grappige leiders, Dinesh en Prinson. De andere deelnemers hier: Erin uit Canada, die op mij wacht nu ik dit schrijf, Ariane en Thomas uit Frankrijk die precies Engels praten als in 'Allo 'Allo, drie Koreanen, lastige namen, Justin (Bieber), Stella noemen we ze en de derde weet ik even niet (ze praten nauwelijks Engels), ook uit Canada Mylene en Laurence en ik dan. We hebben een groot huis om in te wonen met een groot zwembad waar we voor 75 cent een uur kunnen zwemmen, dus dat ga ik zeker doen. We hebben twee slaapzalen, een voor de mannen en een voor de vrouwen. Prima stapelbedden, perfecte plek. Goeie douche ook.

De leiders hebben een beetje uitgelegd wat we gaan doen natuurlijk, en na een voorstelrondje wat breaking the ice spelletjes. Vanaf morgen gaan we elke ochtend naar een groep van ongeveer 110 gehandicapte kinderen. Allemaal verschillende beperkingen en met de leeftijd tussen de 4 en 14 jaar. In de middag gaan we verschillende dingen doen. Elke dag wordt het werk verdeeld in vergaderingen 's avonds. Er is opruimwerk, fysiek zwaar werk met stenen en zand en zo, kinderwerk opnieuw, schilderwerk en alles wat er ter plekke nog bij zal komen, want in India in projecten als dit kun je van alles verwachten, dat is mij inmiddels wel duidelijk. Expect the unexpected noemen ze dat hier.

Internetten wordt hier in die zin lastig dat op twee plekken die ik eerst probeerde het eerst vol was en daarna niet werkte (na 12 minuten was Hotmail nog niet geopend). Nu is het me dus als nog gelukt. Kort verhaaltje deze keer, de volgende keer met meer details over het werk, de kinderen en mijn mede vrijwilligers. Een goed gevoel in ieder geval, wederom!

Tot snel.