Bedankt voor jullie bijdragen!

Het eerste project is al weer voorbij. Het is moeilijk uit te leggen hoe ik me nu voel. Vreselijk alleen ineens weer. Ik mis het project, de andere vrijwilligers en Dinesh en Prinson zo erg. Het was een fantastische tijd in het geweldige zwembad. Het voelt als aan het eind van een kinderkamp, of bij het afscheid op het Jaspershuis, alleen met een verschil, ik zal deze mensen waarschijnlijk nooit meer zien in mijn leven. Heel misschien kan ik Thomas en Ariane nog ontmoeten als ze in april naar Utrecht komen. Maar de rest vertrekt naar andere oorden. Iedereen heeft natuurlijk andere reisbestemmingen en sommige gaan zelfs al weer naar huis terug. Voor mij betekent het dat ik weer een hoofdstuk heb moeten afronden, met vele hoogtepunten opnieuw, en dat ik heel erg benieuwd ben naar Indonesie.

Donderdag zijn we met z'n allen, na eerst nog wat winkelen (ik heb een nieuwe korte broek gekocht) uit eten geweest. Hartsikke gezellig. We hadden ietsje te veel gedronken en vooral Dinesh, die nauwelijks alcohol drinkt normaal, was aardig dronken. Het was zo'n mooie avond. Na afloop hebben we bij de buren opnieuw gedanst. En ik heb even kort met mijn ouders kunnen praten. Erg goed om hun stem te horen.

In de morgen zijn we naar een soort ceremonie geweest, het was een feestdag in India. Dit was, moet ik eerlijk zeggen, erg saai en het duurde eindeloos. Er was een parade van militairen en er werd door grote groepen gedanst, wat op zich wel mooi was. Maar verder verstonden we er natuurlijk niets van, ook Dinesh en Prinson niet, die uit een andere streek in India komen (overigens dezelfde streek als Praveen die zelfs vlakbij Prinson en Dinesh woont). En het duurde maar en het duurde maar. Ik denk dat we er nu nog zitten...

Vervolgens zijn we naar het weeshuis gegaan om het schilderwerk af te maken. Het is een mooie natuur, groente en fruit muur geworden. Ik heb nog meer respect gekregen voor mijn vader en ome Wim, toen ik de namen bij al het fruit mocht schrijven met een klein penseeltje. Pfoe, dat valt vies tegen. Mijn vader en zijn broer hebben dit altijd voor hun werk gedaan, en dan op het hoogste niveau. Bij mij was het ietsje minder strak (nou ja ietsje), maar toch ben ik wel trots op wat we hebben gemaakt.

En toen kwam natuurlijk de laatste dag op het weeshuis. Nog een keer hebben we met de kinderen gespeeld, en ze geholpen bij het schoolwerk. Ik bedenk me dat ik dit niet zo vaak heb benoemd, maar dit deden we elke dag een uurtje. Erg leuk. En bijzonder om te zien hoe slim sommige kinderen zijn. Ze hadden boeken in het Engels die ik soms niet eens begreep, over geschiedenis bijvoorbeeld. Erg knap.

Aan het eind van de ochtend zijn we als een bezetene gaan graven om nog snel op de valreep onze bananentuin af te maken, maar er bleek iemand te zijn overleden en dus konden we de planten niet kopen. Don't expect the expected. Een beetje jammer natuurlijk, omdat het nu niet klaar is. Maar er komt volgende week een nieuw FSL kamp en die kunnen er dan mee verder gaan. Het hek is inmiddels wel helemaal af. Ook dit geeft veel voldoening.

Toen kregen we, net als bij de Australische familie, een afscheidsfeestje aangeboden, waarbij de kinderen voor ons hebben gezongen en gedanst. Opnieuw weer erg leuk en bijzonder knap, hoe sommige kinderen dit doen. We kregen allemaal een soort diploma en een mooie sjaal. En toen moesten we ook hier afscheid nemen, wat minstens net zo moeilijk was als bij de vrijwilligers. Gelukkig weten we dat in ieder geval deze kinderen niet vergeten zullen worden...

En dan natuurlijk nog de inzamelingsactie. Ik ben heel trots en dankbaar voor wat jullie hebben gegeven! Ik heb gisteren 17200,- ruppees gegeven aan Karthik, dit is 250 euro, en zoals ik al schreef, dat is hier dus zo'n 1800 euro waard. Dat zijn een hele hoop schoenen en speelgoed! Fantastisch! Super bedankt aan iedereen, en aan mijn ouders die mij op de hoogte hebben gehouden. De kinderen zullen hier zeker heel erg blij van worden! Karthik heeft mij beloofd te mailen, met misschien een foto, als hij de spullen heeft gekocht. Als ik dat weet lezen jullie dat natuurlijk op mijn blog. Bedankt.

Gisteravond dan nog een evaluatie rondje en toen moesten we al afscheid nemen van de eerste 4 die vertrokken. Ik ben zelf nog wel blijven slapen en net twee uur geleden in hetzelfde hotel aangekomen als voor het kamp.

Nogmaals, met een heel leeg gevoel nu weer verder op deze bijzondere reis. Eens kijken of ik nog meer geluk kan vinden.

Bedankt weer en tot snel.