Halverwege

Precies op de helft van mijn totale reis. En dus misschien is het wel leuk om even wat rijtjes te doen: allereerst a al Jan Mulder in DWDD, de 5 grootste ergernissen:

Nr.5 De warmte, het is soms gewoon te heet. Hier nu in Semarang spant het de kroon, het voelt als 40 graden... Ik heb echt al liters gezweet op mijn tocht.
Nr.4 Steentjes in mijn sandalen, elke 100 meter moet ik stoppen om steentjes die blijven plakken onder mijn voeten weg te halen...
Nr.3 Trage internet verbindingen, in sommige internetcafe's duurt het soms 8 minuten voor ik Hotmail heb geopend en dan nog eens 3 minuten om een mailtje te openen, erg irritant voor iemand met weinig geduld...
Nr.2 De viezigheid, op zich heb ik er weinig last van, maar toch staat deze ergernis vrij hoog, omdat ik na bijna 6 weken toch wel weer verlang naar schoon Nederland. Ik moet toevoegen dat Indonesie een stuk schoner is dan India.
Nr.1 De mannetjes die bij bushaltes en treinstations als bijen op je af komen en steevast veel te hoge prijzen vragen om je naar dure hotels te brengen. Het is soms bijna onmogelijk om ze af te wimpelen en ik moet dan echt heel bot doen. Erg vervelend.

Misschien is het leuk om een top 5 met mooiste plaatsen te doen:

Nr.5 Jakarta, niet echt heel erg mooi, maar wel interessant en met een paar mooie bezienswaardigheden.
Nr.4 Pondicherry, zeker de accomodatie van het kamp was mooi, maar de stad zelf, ook heel toeristisch, toch heel erg mooi.
Nr.3 Kundapura, met een mooi strand en vooral een hele relaxte sfeer.
Nr.2 Bandung, vooral dus vanwege dat prachtige uitzicht op die moskee, waar ik al die vulkanen kon zien.
Nr.1 Yogykarta, ook erg toeristisch, maar heel erg interessant en mooi om te zien.

Een top 5 met leukste mensen die ik heb ontmoet:

Nr.5 De mensen hier van Dejavato, ze zijn heel erg geinteresseerd en aardig. Het ontvangst was echt hartverwarmend.
Nr.4 Pauliene, een Duitse vrouw die vrijwilligerswerk deed in Baby Sarah's Home (dus niet van ons project), zij was erg leuk.
Nr. 3 De leiders van het eerste project, Dinesh en Prinson, behalve erg grappig ook bijonder vriendelijk en een tikkeltje gezond gek.
Nr. 2 Erin en Milene, de leukste vrijwilligers van het eerste project. Gelijk op de 2e plek, omdat ze allebei erg leuk waren. (Op welke plek zet ik dan Laurance, Ariane en Thomas..., OK ook op 2)
Nr. 1 Natuurlijk Praveen en zijn familie. Mijn verblijf bij hun was ontzettend leuk en Praveen is echt zo fantastisch geweest... Vrolijk, grappig en geinteresseerd. (Oh ik vergeet Joy nog te noemen...)

Laatste top 5 dan, de hoogtepunten tot nu toe:

Nr. 5 Het zien van die vulkanen in Bandung.
Nr. 4 Het terug gaan naar Karaikal en al de veranderingen te zien.
Nr. 3 Het hele project in Pondicherry, waar echt alles zo leuk was, de kinderen, de vrijwilligers, het werk en verder alles wat er bij hoorde.
Nr.2 De lachende gezichten weer te zien van Joy en Praveen na 7 jaar en bij Praveen thuis te logeren.
Nr.1 De tempels Prembanan en Borobudur. Te mooi...

Eens kijken of er de komende weken nog wat gaat veranderen in deze lijstjes. Aan het eind nog zo'n overzichtje dan.

Ik zit dit verhaaltje te tikken in het kantoor van Dejavato waar ik gistermiddag ben aangekomen en heerlijk heb geslapen en ontbeten. Het is eigenlijk gewoon een woonhuis van Karthuk, de baas can de stichting. Verder waren er gisteren ook een aantal van de leiders van verschillende kampen (ook de mijne) en zij waren allemaal opvallend jong. Rond de 20 jaar zeg maar. Ik voel me dus wel een beetje oud nu. Intan en Ratri zijn twee jonge vrouwen die mijn project gaan leiden. Het zijn allemaal erg aardige en nederige mensen weer. Straks over 4 uur gaan we dan met een bus 3 uur lang rijden naar het project in Sragen, vlakbij Solo Surakarta (waar ik dus gisteren vandaan kom).

Wat ik al van te voren dacht, blijkt waarheid te worden, de andere vrijwilligers die ik tot nu toe heb ontmoet, 2 Koreanen en een jongen uit Taiwan, spreken nauwelijks Engels. Dit is wel jammer. Het is zo moeilijk om een gesprek te voeren. Gelukkig spreken de Dejavato mensen redelijk Engels.

Nog een leuk dingetje, op een tochtje door de stad op zoek naar een bank om geld te wisselen (uiteindelijk gelukt), kregen Jung en ik zin om iets te eten en dus namen we het eerste restaurant wat we zagen (een andere toko met Nederlandse poffertjes bleek erg duur). Ze bleken gefrituurde kodok te serveren. Wij dachten dat het kip was en bestelden. Het was echt super lekker. Terug hier bleek het geen kip, maar kikker te zijn. Had ik in de lange achterpoten van een kikker zitten te bijten. Het was wel het lekkerste wat ik op heb in Indoensie.

Net als voor het vorige project moet ik ook nu weer schrijven dat ik niet weet hoeveel mogelijkheden er zijn om te internetten in Sragen. Het is een klein stadje. We zullen zien.

Ik begrijp dat de Elfstedentocht niet door zal gaan... Zal het ooit nog gaan gebeuren dan, vraag ik me af, of blijft Angenent (zo heet hij toch?) de legendarische laatste winnaar?

Hoi!