Op de Bromo

Hoe ga ik dit beschrijven... Ik kom nu net terug van het Nationale Park waar de vulkaan Bromo de grootste attractie is. Dit was het hoogtepunt van alles wat ik tot nu toe heb mee gemaakt. Zo onvoorstelbaar mooi...

Gisteren ben ik in de ochtend (na een perfect ontbijt in het hotel) al vroeg afgereisd naar Cemoro Lawang, een klein bergplaatsje vlakbij het inmense park. Bij de bushalte zat de Spanjaard Pablo al 90 minuten te wachten tot het speciale busje 13 mensen zou kunnen brengen naar het dorpje. Toen we echter samen ruim een half uur hadden gewacht, en er niemand meer bij gerkomen was, besloten we het busje dan maar voor ons tweeen te huren. Prijs dus geen 2 euro, maar 6 euro... Maar goed, we hoefden niet meer te wachten. In Cemoro Lawang werden we keurig afgezet bij een prima schoon hotel. We dropten onze tassen en gingen even rond kijken. Daar zagen we voor het eerst een adembenemend landschap. Werkelijk onvoorstelbaar. De in het oog springende Batok berg met daarnaast de beroemde vulkaan Bromo in een enorme zandvlakte, die ik natuurlijk herkende uit mijn reisgeids. Ik kan niet zeggen hoe groot dit alles was. We zagen piepkleine mensjes lopen over de vlakte. Prachtig. Na een kort oponthoud, omdat Pablo zijn camera in het busje had laten liggen, die hij gelukkig na een uurtje toch weer terug kreeg van de buschauffeur, zijn we gaan lopen naar viewing point 2. Dit was op loopafstand en het zicht hier was weer geweldig mooi. Toen werd het opeens vrij snel erg mistig en werden we overvallen door een flinke regenbui. Gelukkig konden we schuilen in een van de lege kraampjes die normaal worden gebruikt om de toeristen van eten en drinken te voorzien. Gek genoeg hadden we tot dat moment (behalve ons) pas twee vreemdelingen gezien. Er was bijna helemaal niemand in dit populaire plaatsje, wat in elke reisgids wordt aangeprezen. Mede hierdoor besloten Pablo en ik om toch maar al vast een jeep te regelen voor de nacht om 4 uur. Het is namelijk het mooist om de zon op te zien komen op viewing point 1. We betaalden een fors bedrag, 8,50 beide, maar waren wel zeker van een auto, tenminste als deze op zou komen draven. Dat deed hij gelukkig ook (nadat we vroeg door onze wekkers werden gewekt), maar hij kon ons niet naar viewing point 1 brengen, de weg was kapot. Pablo en ik besloten nu de zonsopgang op de Bromo te doen, oorspronkelijk het tweede gedeelte van de toer. Twee motoren brachten ons er naar toe voor ruim 6 euro. Het was even zoeken in het pikke donker naar de trap die naar de krater leidde, maar daar werden we weer overvallen door zo'n mooi landschap. Langzaam kwam inderdaad de zon in beeld en ook de lage mistvlagen waren schitterend. Net als de enorme krater achter ons. We maakten natuurlijk te veel foto's en langzaam werd het steeds lichter. Na dit prachtige schouwspel, namen we de trap naar beneden waar onze motorjongens op ons stonden te wachten. Of we toch nog met de motor naar viewing point 1 wilden... Dit zou ruim 8 euro extra kosten. Na wat onderhandelen konden we deze prijs halveren en besloten we te gaan. Een goede keus, die dus de hele trip wel wat duurder maakte, maar het was elke cent dubbel en dwars waard. Weer een prachtig uitzicht. En nu konden we ook de grootste vulkaan, de Semeru zien, waar zelfs rook uit kwam. De reis naar viewing point 1 was wel wat hobbelig over een dramatisch slechte weg, maar vooral het eerste gedeelte dwars door die enorme zandvlakte was prachtig. Toen stijl, heel stijl omhoog... Opnieuw geweldige uitzichten overal en dus helemaal bovenop.

Kortom al bij al een schitterend gezicht, dit enorme park. De weg terug op de motoren verliep voorspoedig en in het hotel pakten we snel onze tas in, omdat de bus al stond te wachten om ons terug te brengen. Samen met twee Nederlanders, nog een jongen en een Duits meisje (dus toch meer toersiten) reden we terug naar Probolinggo (goedkoper dan de heenrit omdat we de prijs deelden nu), en halverwege besloot Pablo ineens toch de bus naar Joyakarta te nemen, en namen we iets te snel afscheid van elkaar. Ik kocht een treinkaartje voor de trein die over precies een uur vertrekt, en zocht deze plek op om mijn indrukken van deze bijzondere belevenis gelijk aan jullie te kunnen vertellen. Heel erg gaaf. Ik kan alleen maar zeggen, opnieuw, dit moet je een keer gezien hebben. Waanzinnig!

Het was een landschap zo mooi, zo schitterend leeg
Zo moest het geweest zijn, toen de wereld begon
Je kon zien hoe alles een vorm en een kleur kreeg
In het licht van een eindeloos opgaande zon

(De man in de wolken - Harry Jekkers)

Nu naar Surabaya opnieuw. Tot snel...

PS. Pablo heeft me twee keer weg gevaagd op het schaakbord, hij is echt ongelooflijk goed...