Efficiëntie

Even een paar dagen niet geschreven. Gek als je bedenkt wat ik in dit verhaaltje ga zeggen. Titel van deze keer is efficiëntie (schrijf je dat zo?). Omdat die hier soms ver te zoeken is. Vandaag hebben we voor de laatste keer mangroves geplant. We hadden een extra groot team deze keer, omdat er 14 kinderen bij waren van een project van dezelfde stichting, samen met twee leidsters, waarvan Esmee uit Nederland. Eventjes Nederlands praten, is ook erg leuk, al moet je er dan wel meer bij nadenken nu hier. Verder waren er nog een paar vrijwilligers van IIWC die ook mee hielpen. Om half 9 zijn we gaan lopen, dat werd natuurlijk 9 uur. Om 10 kwamen we eindelijk aan op de plek waar we gingen planten en daar lagen maar liefst 250 planten op ons te wachten. Na 10 minuten waren we dus al weer klaar. De sponsor, een sigarettenmerk, was er ook en er werden natuurlijk foto's gemaakt, vooral van kinderen die bomen aan het planten waren. Toen maar weer terug lopen, een uur.

En ook gisteren hadden we precies zo'n verhaal, toen we zijn gaan flyeren in de stad. Op 31 maart om half 9 's avonds is er een wereldactie om een uur lang alle lampen in huis uit te doen, op zich erg grappig en goed. Het was de bedoeling dat wij samen met andere vrijwilligers opnieuw flyers hierover gingen uitdelen. Maar er waren maar 200 flyers, voor een team van 35 mensen. Ook hier waren we dus al weer klaar na 10 minuten. We zijn gaan eten en dat was best gezellig en leuk, maar voor mij zou het eten toch beter hebben gesmaakt als we echt iets hadden bereikt. Het is allemaal minimaal hier. We hebben nu in totaal 4 uur bomen geplant en dat is onze belangrijkste taak hier. En die is nu helemaal klaar ook nog. Het is te veel hangen, slapen, voor mij natuurlijk 100 keer verzitten en niets doen. Nog maar een schaakspelletje dan maar. Tussenstand 5 - 4 voor mij tegen Atila. Op zich is vrije tijd natuurlijk leuk, maar het geeft weinig voldoening om op deze manier hier te zijn, maar goed. En toen was er eindelijk een leuk klusje, borden maken met daarop de stichtingnaam met logo en de tekst dat we 6000 bomen hebben geplant, en die klus was vervolgens door andere vrijwilligers gedaan toen wij naar het bomen planten liepen vanochtend...

Op vrijdag zijn we met alle 12 naar de Borobodur geweest. Ik heb deze natuurlijk al gezien, maar had geen zin om de hele dag alleen iets anders te gaan doen, en ben dus mee gegaan. De tweede keer is ie toch ietsje kleiner..., maar het blijft een mooi gebouw. We hebben een weekend verblijf van vroeger van de sultan gezien en na het winkelen hebben we lekker gegeten in een (Chinees) restaurant. Patat! Toen begon om kwart over 9 de terugreis, en waren we om kwart over 2 's nachts pas thuis, na 90 minuten volkomen stil te hebben gestaan, omdat een vrachtwagen een probleem had. Precies op de enige weg die er ligt tussen Jogyakarta en Semarang. Een baantje heen en een eentje terug. Daar moet je het mee doen hier.

Verder zijn er mensen van een stichting op bezoek geweest die iets in het milieu en de natuur doen. Het belangrijkste wat ze te melden hadden was dat ze water uit een meegebrachte fles dronken, om minder plastic te gebruiken. Ik kon het niet laten te antwoorden dat ik vind dat de regering hier in dit land op zou moeten staan. Ook op de plek waar we de boompjes hebbn geplant, lag weer zo onvoorstelbaar veel afval en plastic, ongelooflijk. Zo smerig. De regering zou dit moeten opruimen en een vuilnisophaalsysteem moeten maken, maar dat is er dus totaal niet. Het probleem groeit alleen maar groter en groter. En niemand die zich er druk om maakt. Hetzelfde met de wegen, die ook bijvoorbeeld in onze straat zo belachelijk slecht zijn. Het is meer gaten en kuilen dan een weg, vreselijk. En natuurlijk vol met water met al die regen hier.

Een hoop negatieve verhalen deze keer, sorry. Ik merk dat de mentaliteit en manier van leven toch wel heel erg veel verschilt van de Nederlandse. En daar word je dan steeds aan herinnerd. Maar het blijft ook wel een prachtig land. Toen we met een bootje naar het bomen planten voeren, was het ook wel heel erg mooi, tussen het plastic en de afval door... Oeps daar doe ik het weer...

Nee, de mensen zijn wel super vriendelijk en gastvrij en de natuur is vele malen interessanter en boeiender dan bijvoorbeeld in India. Echt.

Straks komen Intan en Ratri op bezoek. Zij waren de leidsters van het tweede project en ze wonen hier vlakbij in Semarang. Ik heb begrepen dat er wat oud zeer ligt tussen Dejavato en IIWC, omdat Dejavato voort is gekomen uit IIWC, uit onvrede bij sommigen, of zo. Even voorzichtig zijn met wat ik ze straks allemaal vertel dan maar.

Oh ja, we hebben ook nog een les Japans gehad van de 5 Japanners, en misschien ga ik de rest ook nog wat Nederlands leren. Grappig, is voor hen een erg lastig woord, weet ik... Ze kennen de G niet, zoals wij die uitspreken.

Tot zover. Later.