Een kooi verder...

Met Charlie op schoot een nieuw verhaal. Ik heb eindelijk weer even tijd. Nou ja, dat had ik gisteravond ook, toen de hele groep weer naar het restaurant ging en ik met Saar en Katrin moest achterblijven. Mijn naam kwam uit de hoge hoed, en dus moesten wij met ons drieën achterblijven om de bushbabies te voeden en flesjes klaar te maken voor de nacht. Wacht even...Charlie loopt weg... Er was voor ons wel weer lekker gekookt en we hebben daarna heerlijk een rosé gedronken. Maar ik had dus toen verder de hele avond ook heel veel tijd. Helaas was ik echter mijn portemonnee vergeten met daarin de sleutel van mijn locker waar deze tablet in zit. Toen Bob na het eten naar bed ging en dus afsloot kon ik niet meer de sleutel gaan halen, dat is te ver lopen. Vandaar dus dat lekkere wijntje en dan nog maar een puzzel. Ik kwam zo niet aan aflevering vier toe van Breaking Bad, Maciek... Inmiddels wel weer gegrepen door het prachtige verhaal.

Ja Charlie is wel mijn vriendje hier. Wat een schitterend ventje. Gisteren hebben we zelfs samen gedoucht. Zo leuk. Hij moet voorlopig nog even bij ons blijven, tot zijn gehechte lip is geheeld. Ik schrok gisteren wel even toen hij weer begon te bloeden bij het drinken geven, maar dat is nu weer opgelost.

Het wordt hier behalve leuker ook steeds interessanter. Ik weet steeds meer wat we moeten doen en met het schoonmaken van de Monty ben ik soms een paar stappen verder dan mijn teamleider Nico. Ik heb nu deze hele week de Monty schoon gemaakt met nagenoeg hetzelfde team, en dan gaat het natuurlijk steeds sneller en makkelijker. We zijn nu dan ook een kwartier voor het ontbijt al klaar. Het schijnt dat er groepen waren hier die na het ontbijt van negen uur nog terug moesten om het af te maken. Het is een leuke klus, een favoriete zelfs.

Het wordt ook interessanter omdat we gisteren een verplaatsing hebben meegemaakt. De kleine Baboons (Baboons zijn natuurlijk Bavianen) zijn van Georgie, de Vervets kooi, naar hun iets grotere vrienden in Monty verplaatst. En vanuit de Monty kooi zijn de grootste Baboons weer doorgeschoven naar Middles, dus weer een stapje dichterbij vrijlating, uiteindelijk. Vooral de verplaatsing van die laatste was indrukwekkend. Jess moest deze negen apen vangen en dat was zeker niet makkelijk. Ze spartelden flink tegen. Bob gaf ze dan een injectie zodat ze in slaap vielen. Daarna werden ze helemaal opgemeten. De tanden, het hoofd, de voeten, eigenlijk alles. Alles werd genoteerd, en zo dus vergeleken met oudere metingen. Heel boeiend om te zien. De apen zitten nu met z'n negenen in een aparte grote kooi, waar ze aan de elektrisch beveiligde hekken moeten wennen. In hun oude kooi hingen ze voortdurend in de hekken, dus is dit wel een beetje moeilijk voor ze. Maar ze leren heel snel. Een paar keer een flinke schok en dan begrijpen ze het wel. Wel pijnlijk dat net ook Lotte een schok kreeg toen ze met een knop de elektriciteit eraf haalde... Blijkt dus die knop een tikkeltje onbetrouwbaar te zijn.

Morgen wordt ook een interessante dag, want dan gaan we de Panoramatour doen. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn. Met een groepje van negen. Schijnen hele mooie landschappen te zijn. En een soort bungeejump, maar jullie begrijpen, die sla ik even over. In mijn volgende verhaal lezen jullie hoe dat was.

Verder een verdrietige dag, want Katrin is net weg gegaan. Zij was toch wel de vrijwilliger waar ik het meeste contact mee had. Ze is nu naar een resort in het Krugerpark. Eens bekijken of dat ook iets voor mij is. We hebben ook een nieuwe knappe jonge jongen, Jonathan. Ik denk dat mijn jonge vrouwelijke collega's hem wel leuk gaan vinden. Verder is ook Carol weg gegaan. Afscheid nemen blijft moeilijk en verdrietig. Carol had zich ook nog eens op haar eennaarlaatste dag flink in de vinger gesneden, nog verdrietiger...

Net weer even onder diezelfde berg met aapjes gezeten toen ik weer een half uur in Georgie ben geweest, met Katrin die afscheid van ze wilde nemen. Ze klimmen en klauteren over je heen. Oppassen want ze kunnen zelf het hek open maken. Bij Katrin zijn ze zo al een keertje ontsnapt. Zo in de kooi onder de aapjes zijn toch wel de mooiste momenten. Ze zijn zo leuk. Ook de wat grotere jongens uit Monty komen nu al wat meer naar me toe. Ze zitten zelfs op mijn schouder en hoofd soms. Langzaamaan gaan ze me iets meer accepteren. Het scheelt ook dat dus de negen allergrootsten er nu niet meer inzitten. Misschien dat ze daarom ietsje minder bang voor me zijn. Al zat ik net met de Baboonwalk wel weer in een kleine mob. Niets vergeleken met die eerste, niets aan de hand verder.

Het is vandaag zaterdag, dus dan doen we de snelle versie van de middag. Net in een recordtempo het voedsel voor de middag klaar gemaakt en gelijk gegeven. Ook Priscilla was er weer. Ik ben inmiddels een van de weinigen die eigenlijk zonder echt bang te zijn naar binnen bij de struisvogels loopt. En we zagen nog een mooie grote schildpad. Toen we de vijver van de ganzen schoon maakten hadden we ook al een kleintje gezien.

Ook grappig is het dat ik nu al een van de langste hier van de vrijwilligers ben, en nu dus dingen ga leren aan de nieuwkomers. Gisteren Valeria geleerd hoe we de Quarantiene eten geven. Leuk om zo ook nog een beetje leraar te zijn. Ik heb zo nog steeds een bijzondere en leuke plek in de groep. Er ontstaan wel ook langzaam een klein beetje irritaties. Ik ga het hier natuurlijk allemaal wel positief houden, maar af en toe is het wel tot tien tellen. Ik ben vrij goed inmiddels in me kalm houden. Laat maar, verder niet belangrijk... ach, hoort er ook bij.

Oh ja, nog een nieuw klusje gedaan, monitoring. Of had ik dat al geschreven? Een aap volgen in zijn kooi en dan precies opschrijven wat hij doet. Sitting, eating, grooming... Het lastigste is het om je eigen aap goed te blijven volgen, want ze lijken natuurlijk allemaal op elkaar. Niet echt mijn favoriete baantje, maar wel relaxed. En vandaag weer gras gesneden en in alle kooien gestopt.

D, ik heb inderdaad een beetje zitten klooien op deze site, en dus waarschijnlijk daarmee iets aan de opmaak veranderd. Zucht... computers en ik, geen goede combinatie. De rest zit hier inderdaad weer constant op hun smartphones. Die gekke oude Nederlander is de enige met een tablet. Maar ik vind bet heerlijk... Nu Charlie afgeven zodat hij klaar wordt gemaakt voor de nacht en dan zelf gaan douchen.

Marwa, leuk dat je ook meeleest. Ja, zo'n aapje als Charlie meenemen, en dat hij dan bij ons op trefpunt gaat rond lopen, dat zou leuk zijn... Benieuwd wat de cliënten daar van zullen vinden.
.